Ελευθεροτυπία,
Που το πάει ο νεοφιλελευθερισμός;
3 Μαρ 11 - 21:51

Ένας δυτικός άνεμος σαρώνει όλον τον πλανήτη. Ο άνεμος του νεοφιλελευθερισμού. Στο διάβα του δεν αφήνει τιποτα όρθιο. Γκρεμίζει κοινωνικές πολιτικές, εργασιακά δικαιώματα, ωράρια, μισθούς, ασφαλιστικά συστήματα, ανθρώπινες σχέσεις.

Και όλα αυτά στο όνομα της αποτελεσματικότητας της οικονομίας. Αποτελεσματικότητα της οικονομίας δε, σημαίνει γιγαντοποίηση των επιχειρήσεων και μεγαλύτερα κέρδη. Αν μου ζήταγαν να δώσω μιά συμβολική εικόνα του νεοφιλελευθερισμού θα προσπαθούσα να περιγράψω τα μάτια που γυαλίζουν μπροστά στη δυνατότητα του χρηματικού κέρδους, του τζογαδόρου στο καζίνο. Που πηγαίνει όμως όλο αυτό; Που θα καταλήξει; Ας προσπαθήσουμε να μαντέψουμε προεκτείνοντας προς το μέλλον τις τάσεις που προδιαγράφονται σήμερα.


Κατ’ αρχάς το όλο «κίνημα» απέχει πολύ από του να είναι αυθόρμητο. Δεν πρόκειται για εξέλιξη που γεννά η κοινωνία. Πρόκειται για την κοσμοθεωρία του Μίλτον Φρίντμαν και της σχολής του. Πρόκειται δηλαδή για δημιούργημα ορισμένων ανθρώπων, που έφτιαξαν μιά εικόνα στο μυαλό τους για το πώς πρέπει να είναι ο κόσμος και προσπαθούν να την επιβάλλουν στον πλανήτη. Είναι κάτι σαν θρησκεία με θεό, ιερατείο, ναούς και φανατικούς πιστούς. Θεός; Το χρήμα. Ιερατείο; Οι τραπεζίτες και οι μεγαλο «επενδυτές», των οποίων τα συμφέροντα κυρίως εξυπηρετούνται. Πιό πίσω οι φανατικοί πιστοί. Οι διάφοροι «πολιτικοί», οι διαμορφωτές (βιαστές) της κοινής γνώμης κυρίαρχοι των ΜΜΕ, οι his master’s voice μεγαλοδημοσιογράφοι, οι μεγαλο «επιχειρηματίες» αρπακτικά, που τζογάρουν με τις μετοχές των επιχειρήσεών τους και βέβαια οι «σοφοί οικονομολόγοι» οι ερμηνευτές των γραφών, οι πατέρες της νεόκοπης εκκλησίας. Ναοί; Οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια. Πόσοι είναι όλοι αυτοί; Λιγώτεροι από το 1% των ανθρώπων. Θέλουν όμως να φορεσουν τον στενό κορσέ τους σε όλες τις κοινωνίες του πλανήτη.

Ποιά είναι η τακτική τους; Το κεραυνοβόλο χτύπημα έτσι ώστε να μη προλάβει κανείς να αντιδράσει. Κάτι σαν τον κεραυνοβόλο πόλεμο του Χίτλερ. Είναι φανατικοί και αδίστακτοι. Δέχονται 100% το: «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Εκμεταλλεύονται κάθε κρίση και κάθε καταστροφή. Και αν δεν υπάρχουν τις προκαλούν. Προσέχουν όμως που θα χτυπήσουν. Προετοιμάζουν το χτύπημα. Βασική προυπόθεση για να χτυπήσουν μιά κοινωνία είναι ο προσεταιρισμός της τοπικής ελίτ. Έτσι ώστε να μη συναντήσουν αντίδραση από τα πάνω. Ενίοτε βέβαια επεμβαίνουν σε στρατηγικές περιοχές του πλανήτη και χωρίς την εξασφάλιση της συνέναισης της τοπικής ελίτ αλλά ακόμη και σ’ αυτές τις περιπτώσεις η επέμβαση ποτέ δεν γίνεται μεμονωμένα από μία δύναμη. Πάντα επιδιώκεται η συμφωνία ή η ανοχή όσο το δυνατόν περισσότερων από τις δυνάμεις του νεοφιλελεύθερου μπλόκ (πολιτική Κίσσινγκερ). Τι επιδιώκουν όμως; Την «απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας». Να πέσει κάθε εμπόδιο στην μετακίνηση των κεφαλαίων στον πλανήτη. Την παγκοσμιοποίηση. Την συρρίκνωση των κρατικών οντοτήτων και την μετατροπή τους σε απλούς μηχανισμούς επιβολής της παγκοσμιοποιημένης τάξης και μόνον. Σε αστυνομίες δηλαδή. Τη χαλάρωση εως εξαφάνιση των εθνικών συνειδήσεων. Την επιβολή μιάς και μόνης πολιτικής, της νεοφιλελεύθερης που θα εκπορεύται από συκεκριμένα παγκόσμια κέντρα. Την παγκόσμια διακυβέρνηση. Αυτή η παγκόσμια διακυβέρνηση θα υπαγορεύεται από «ειδικούς» στους ανά τον κόσμο πολιτικούς, οι οποίοι θα την περνάνε με το καλό ή και με το άγριο στους «λαούς τους». Την εξασφάλιση μιάς διαρκούς «ειρήνης» αφού όλες οι ελιτ του πλανήτη θα συνδεθούν μεταξύ τους.

Που θα οδηγήσουν όμως όλα αυτά; Πώς θα είναι η ανθρώπινη κοινωνία αν ευοδωθούν αυτοί οι σκοποί; Ας προσπαθήσουμε να μαντέψουμε. Κατ’ αρχάς αυτή η αντιπροσωπευτική δημοκρατία που συναντάται στις χώρες της δύσης κυρίως, θα υποχωρήσει και θα γίνει μιά διαδικασία τυπική, χωρίς περιεχόμενο. Θα απαξιωθεί και είναι ενδεχόμενο κάποια στιγμή στο μέλλον να καταργηθεί τελείως. Μιά γεύση τέτοιας τυπικής, χωρίς περιεχόμενο, «δημοκρατίας» παίρνουμε εμείς στην Ελλάδα τώρα, όπου μιά κυβέρνηση ανέβηκε στην εξουσία με πρόγραμμα εντελώς αντίθετο από αυτό που εφαρμόζει, ενώ πολλά από τα μέτρα που παίρνει είναι και αντισυνταγματικά. Τα διάφορα κράτη, όπως είπαμε και παραπάνω, θα συρρικνωθούν και θα μετατραπούν σε μηχανισμούς επιβολής της παγκοσμιοποιημένης «τάξης». Οι εθνικές ταυτότητες θα χαλαρώσουν μέχρις εξαφανίσεως και οι άνθρωποι θα ξεχάσουν την ιστορία τους. Θα μετατραπούν σε ένα απέραντο προλεταριάτο όπου όλοι θα αισθάνονται «αδελφοί» στη δυστυχία και την κατάπτωση. Θα εξαφανιστούν οι ενδιάμεσες τάξεις και θα μείνουν μόνον η «παγκοσμιοποιημένη επιχειρηματική τάξη» και το απέραντο προλεταριάτο που απλώς θα επιβιώνει. Θα περάσουμε ουσιαστικά σε έναν διχασμένο στα δύο κόσμο με το 1% να ζει αλλού, να τρέφεται αλλιώς, να έχει υψηλού επιπέδου περίθαλψη, να διασκεδάζει αλλού και διαφορετικά, να εξασφαλίζει διαφορετική εκπαίδευση για τα παιδιά του, να έχει άλλο επίπεδο ασφάλειας, από το υπόλοιπο 99%. Ένα απέραντο απαρτχάιντ δηλαδή. Ότι επεδίωκε να κάνει ο Χίτλερ αλλά στη βάση φυλετικών διαφορών θα το κάνει ο νεοφιλελευθερισμός στη βάση οικονομικών διαφορών. Διεθνής πολιτική ουσιαστικά δεν θα υπάρχει, αφού όπως είπαμε θα συρρικνωθούν τα κράτη, για κάποιο μεταβατικό στάδιο όμως, κάποιες εθνικές ταυτότητες θα παραμείνουν και τα αντίστοιχα κράτη θα διατηρήσουν τουλάχιστον τη στρατιωτική τους δύναμη, ούτως ώστε να επεμβαίνουν σε περιοχές που οι τοπικές δυνάμεις θα αδυνατούν να επιβάλλουν την τάξη, σε περιόδους εξεγέρσεων για παράδειγμα.

Τι είδους οικονομία όμως τελικά θα αναπτυχθεί; Ευθύς εξ’ αρχής να πούμε ότι δεν θα είναι καπιταλισμός, ή τουλάχιστον δε θα είναι καπιταλισμός έτσι όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Και εδώ το σχήμα είναι οξύμωρο. Ένα σύστημα που ξεπήδησε μέσα από τα σπλάχνα του καπιταλισμού και με σκοπό να τον ευνοήσει στο έπακρο, τελικά θα οδηγήσει στην αναίρεσή του και σε υποχώρηση σε προηγούμενους τρόπους παραγωγής και διανομής του παραγόμενου προιόντος. Η νέα οικονομία θα θυμίζει τον λεγόμενο ασιατικό τρόπο παραγωγής, το σύστημα δηλαδή που ίσχυε στην Αίγυπτο επί Φαραώ ή στη Μεσοποταμία της Βαβυλώνας και της αυτοκρατορίας των Ασσυρίων. Τα παραπάνω είναι αναπόφευκτο να συνδυαστούν με τεχνολογική στασιμότητα και πολιτιστική υποχώρηση. Γιατί όμως να έχουμε μιά τέτοια εξέλιξη; Με την εξαφάνιση των ενδιάμεσων τάξεων και την ώθηση και αυτών και των υπόλοιπων τάξεων της κοινωνίας προς τα κάτω είναι αναμφισβήτητο ότι θα υποχωρήσει η παγκόσμια ζήτηση και η παγκόσμια κοινότητα θα περιπέσει σε ύφεση, η οποία θα έχει μόνιμο χαρακτήρα παρά τις όποιες διακυμάνσεις από περιοχή σε περιοχή και από περίοδο σε περίοδο. Θα έχουμε επομένως συνεχείς κρίσεις οι οποίες θα οδηγούν σε όλο και μεγαλύτερη ύφεση και πτώση του βιοτικού επιπέδου άρα και της ζήτησης αφ’ ενός και όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση των χρηματοπιστωτικών και επιχειρηματικών δραστηριοτήτων αφ’ ετέρου. Μετά από κάθε κρίση η παγκόσμια ελίτ του χρήματος θα γίνεται όλο και πιό ολιγάριθμη. Η παραγωγή θα προσαρμοστεί σε αυτές τις συνθήκες. Θα υπάρχουν τεράστιες αλυσίδες επιχειρήσεων παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών οι οποίες θα εκμεταλλεύονται την πάμφθηνη εργατική δύναμη η οποία θα κοστίζει περίπου το ίδιο σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι διαφορές από περιοχή σε περιοχή σιγά-σιγά θα εξαλειφθούν ενώ ο ανταγωνισμός μεταξύ των επιχειρήσεων μετά από κάθε κρίση θα γίνεται μικρότερος καθώς οι πιό μικροί και πιό αδύναμοι επιχειρηματίες θα καταστρέφονται. Τελικά θα εξαληφθεί και αυτός, και τα πράγματα θα οδηγηθούν σε μιά ισορροπία. Τότε σιγά-σιγά και οι κρίσεις θα αρχίσουν να γίνονται αραιότερες μέχρι να σταματήσουν τελείως. Σ’ αυτό το σημείο καπιταλισμός πλέον, με βάση τη σημερινή εικόνα που έχουμε γι' αυτόν, δεν θα υπάρχει ενώ η κατάσταση θα θυμίζει έντονα τις Ασιατικές δεσποτείες της μέσης Ανατολής του μακρινού παρελθόντος. Το εμπόριο θα υποχωρήσει και μεγάλο μέρος του παγκοσμιοποιημένου προλεταριάτου θα γίνει εντελώς αντιπαραγωγικό στηριζόμενο στο «ελάχιστα εγγυημένο εισόδημα», αυτή τη φαεινή ιδέα του Φρίντμαν, που θα του δίνεται μαζί και με υπερθεάματα προκειμένου να επιβιώνει στοιχειωδώς και να μην εξεγείρεται. Ένα άλλο μεγάλο μέρος θα επιβιώνει παράγοντας προιόντα γιά ίδια χρήση κυρίως, και για περιορισμένη ανταλλαγή με άλλα προιόντα. Θα ανθίσει πιθανότατα η αντιπραγμάτευση και η κοινωνία σε μεγάλο βαθμό θα αποχρηματοποιηθεί. Αλλά ας σταματήσουμε ως εδώ.

Το ερώτημα που μπαίνει βέβαια είναι πόσο πιθανό είναι τα πράγματα να οδηγηθούν τόσο μακριά; Προσωπικά πιστεύω ότι η πιθανότητα είναι μικρή. Ένας βασικός λόγος γι αυτό είναι το περιβαλλοντικό πρόβλημα που βρίσκεται άμεσα μπροστά μας, της εξάντλησης των ενεργειακών ορυκτών πόρων. Είναι τόσο κοντά μας αυτό το ενδεχόμενο που πιστεύω ότι ο εναπομένων χρόνος μέχρι το σημείο 0 δεν φτάνει για να ολοκληρωθεί η διεργασία ομογενοποίησης των διαφόρων ελίτ του πλανήτη. Οπότε οι πιό ισχυρές απ’ αυτές τις ελίτ θα επιδιώξουν να ελέγξουν (αυτό ήδη έχει αρχίσει να γίνεται) τα εναπομένοντα αποθέματα. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε γενικώτερη αστάθεια, ακόμη και σε πόλεμο. Πάντα βέβαια, και εδώ είναι η μεγάλη ελπίδα, υπάρχει η δυνατότητα οι λαοί, δηλαδή ο άνθρωπος, να αποφασίσει να γίνει επί της ουσίας και συνειδητά υποκείμενο της ιστορίας, και να παρέμβει λυτρωτικά στη σκηνή

XANODOS

Συμφωνω
αλλα καποια στιγμη πρεπει κατι να γινει ......

μια αρχη ρε αδερφε
οχι τα δικα τους- δικα τους και τα δικα μας και αυτα δικα τους.

Να αλλαξουμε και μεις δε λεω
απλα το μετατρεπω στους πολιτικους γιατι αυτοι εχουν το βαρος των ευθυνων στη διαχειριση σε ολα.

Φταιω και εγω και εσυ αλλα αυτοι περισσοτερο γιατι ηξεραν....

Θα παει μακρια η κουβεντα
ας το σταματησουμε
και εσυ καταλαβες και εγω.

Χρήμα στα κόμματα! Κι από ‘κει…;


Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΧΟΥΜΕ κόμματα και βουλευτές, «ιδεολόγους» και πολιτευτές, έχουμε και προϋπολογισμούς, ταμεία (κομματικά) και ταμίες. Μόνο την αντίληψη πως πρέπει να τα’ χουμε (οι φορολογούμενοι) μπουκωμένα με χρήμα για να μην… παραστρατήσουν δεν έχουμε. Και με την κρατική χορηγία τους, βλέπεις, «αμάρτησαν» (Siemens…) και άνθρωποί τους τα οικονόμησαν και άντε να τους βρεις.

ΕΠΑΙΡΝΑΝ δισεκατομμύρια δραχμές τα κόμματα, παίρνουν εκατομμύρια ευρώ, αναγράφονται(;) στα έσοδά τους κι ύστερα χάνονται τα ίχνη. Και του χρήματος και των διαχειριστών του. Και, βέβαια, δεν βλέπεις διαμαρτυρίες «από μέσα». Ούτε διάθεση για διαχειριστικό έλεγχο, ούτε φοβέρες και απειλές σε κακοδιαχειριστές. Και πού πάει το παραδάκι από δρόμους σκοτεινούς, πού καταλήγει για να κάνουν τα κόμματα της «δουλειά» τους κι εμείς να επιμένουμε στην ανατροφοδότηση;

ΔΕΝ λες πολλά όταν δεν ξέρεις, μόνο υποθέτεις και τους ζητάς λογαριασμό (αλλά δεν σου κάνουν τη χάρη). Μέχρι την τελευταία δεκάρα και με το κεφάλι ψηλά. Το δικό σου και του πολιτικού που σε εκπροσωπεί. Ωστόσο, η δύναμη βρίσκεται στην «ενημέρωση». Το’ χουν πιάσει οι «ενδιαφερόμενοι» και γέμισαν την Ελλάδα με ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες. Επένδυσαν, στελέχωσαν και περιμένουν την (εκάστοτε) κυβερνητική εύνοια, εκπεφρασμένη με αναθέσεις και έργα. Σε εργολάβους-επιχειρηματίες σε ρόλο καναλάρχη είτε ραδιοφωνατζή, με στρατιές «εργαζομένων» στη δούλεψή τους. Φιλοδοξίες επιχειρηματικές μέσα απ’ την ευκαιριακή ενασχόληση με τα «πνευματικά».

ΠΑΜΕ στην άλλη όχθη. Κόμματα και πολιτικοί, κυβερνήσεις και «ιδεολόγοι» χρειάζονται το στήριγμά τους. Προπαγανδιστικό για εκλογικούς… θριάμβους και για κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Το χρήμα υπάρχει για μια τέτοια αμφίδρομα βολική σχέση και τα ΜΜΕ περιμένουν τη… σωστή τοποθέτησή του. Έγινε η μοιρασιά, χρωματίστηκαν τα κανάλια, ξεκίνησε η προπαγάνδα. Στα πλαίσια μιας ανταποδοτικής σχέσης και χωρίς τη βούληση του φορολογούμενου, που πληρώνει για κομματικές (λεγόμενες) χορηγίες.

ΑΠΟ’ και πέρα, η… μπάλα χάθηκε. Βλέπεις χαμογελαστούς της «ενημέρωσής» μας, κόμματα με περίεργους υποστηριχτές, δημοσιογράφους περίεργα αλλαγμένους, αλλά τα ίχνη του χρήματος δεν τα αναζητείς, μιας και δεν υπάρχουν. Σβήστηκαν απ’ τη μανία των εργολάβων να… κυβερνούν. «Πότε ευημερούν οι λαοί;» ρώτησαν τον Διογένη: «Όταν οι βασιλιάδες φιλοσοφούν και οι σοφοί βασιλεύουν».

ΓΙΑ τα δαπανηρά (μας) «παπαγαλάκια», πολυθεσίτες, άεργους και «εξαφανισμένους» απ’ τη δουλειά τους, στο επόμενο.

XANODOS

Mια και το εφερε η κουβεντα

γιατι εγω πιστευω οτι φταινε τα λαμογια οι πολιτικοι 99% (ολων των παραταξεων)
και εμεις ο κοσμος το 1%

ας παρουμε μια γευση για την αληθεια μεσα σε δεκα λεπτα....

http://www.youtube.com/watch?v=exmvSA8a ... r_embedded


http://wwwaristofanis.blogspot.com/2011/03/10_08.html

Μια και επιασε το χιονι πυκνο-πυκνο

θα κανω το καθηκον μου σαν μαστορας .......


το βραδακι οσοι εχουν ηλιακους θερμοσιφωνες
ας αφησουν τη βρυση να σταζει........αρκετα
αλλα
στο ζεστο
επαναλαμβανω στη θεση του ζεστου της βρυσης....


Για τους αλλους που δεν εχουν ηλιακα θερμοσιφωνα

απλα να σταζει αρκετα σε οποιο σημειο και να ειναι....

ειτε κρυο ειτε ζεστο.... προτεινομενο παντα το ζεστο

Να που χρειαζονται καμια φορα και οι μαστοροι............χαχαχαχαχα

Να προσθέσω ότι χρήσιμο είναι και το άπλωμα εφημερίδων στον ηλιακό
(με κολητική ταινία) για να προστατευθεί το γυαλί απο ενδεχόμενο παγετό τη νύχτα.
Το ίδιο ισχύει και για το ψυγείο στο αυτοκίνητο (εφημερίδα),για όσους δεν έχουν αντιψυκτικό,
όπως και για κάλυψη φυτών και μικρών δενδρυλίων (αν και γι`αυτό υπάρχουν ειδικές κουκούλες απο υαλοβάμβακα).

Στην Ελλάδα η ακριβότερη βενζίνη της Ευρώπης των 27
Πάνω από ένα ευρώ οι φόροι για κάθε λίτρο αµόλυβδης που αγοράζουµε
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΙΝΤΙΚΑΚΗΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Πρωταθλήτρια Ευρώπης και µε τη «βούλα» της Κοµισιόν είναι και πάλι η Ελλάδα στη βενζίνη λόγω των φόρων, ενώ το συνεχιζόµενο ράλι του πετρελαίου στρώνει χαλί και για νέες αυξήσεις στα καύσιµα.

Το κερδοσκοπικό πάρτι στις διεθνείς αγορές καλά κρατεί καθώς χθες, µε αφορµή την κλιµάκωση των εχθροπραξιών στη Λιβύη, οι τιµές του πετρελαίου πήραν και πάλι «φωτιά», σκαρφαλώνοντας στα 118 δολάρια το βαρέλι, κοντά στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων δυόµισι ετών. Την ίδια στιγµή, η Ελλάδα κρατά το «χρυσό µετάλλιο» ανάµεσα στις 27 χώρες - µέλη της Ε. Ενωσης,αφού τα τελευταία στοιχεία της Eurostat (28/2/2011) δίνουν τη µέση τιµή της βενζίνης στη χώρα µας στα 1,637 ευρώ/λίτρο. Ακολουθεί στη δεύτερη θέση η Ολλανδία (1,633 ευρώ) και στην τρίτη η ∆ανία(1,605). Μάλιστα, τα χθεσινά στοιχεία του Παρατηρητηρίου Τιµών του υπουργείου Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας δίνουν τη µέση πανελλαδική τιµή στα 1,67 ευρώ/λίτρο, µε την πιο ακριβή βενζίνη της Ευρώπης να βρίσκεται στη Σητεία και την Ιεράπετρα (στα 1,839 ευρώ/λίτρο).

ΤΙ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΣΕ ΦΟΡΟΥΣ. Αιτία της αρνητικής αυτής πρωτιάς για τη χώρα είναι τα απανωτά κύµατα αυξήσεων στους φόρους. Για κάθε λίτρο βενζίνης που αγοράζει πλέον ο έλληνας οδηγός πληρώνει σε φόρους πάνω από ένα ευρώ. ∆ηλαδή από τα 1,66 ευρώ της µέσης πανελλαδικής τιµής, το τµήµα πουαντιστοιχεί στον ειδικό φόροκατανάλωσης και στον ΦΠΑ είναι άνω του ευρώ. Και όσο αυξάνεται η διεθνής τιµή τόσο αυξάνονται η τιµή διυλιστηρίου και η λιανική τιµή αλλά και το ποσοστό που αντιστοιχεί σε φόρους, αφού επηρεάζεται ανοδικά ο ΦΠΑ. Σήµερα, µε µέση πανελλαδική τιµή τα 1,66 ευρώ, οι φόροι είναι πάνω από το 1 ευρώ, όταν τον Φεβρουάριο του 2010, µε λιανική τιµή στα 1,10 ευρώ, οι φόροι αντιστοιχούσαν σε 59 λεπτά.Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία που είχε δώσει στη δηµο σιότητα την 1η Φεβρουάριου το ίδιο το υπουργείο. Σύµφωνα µε αυτά, µε µέση τιµή αντλίας τότε τα 1,61 ευρώ/ λίτρο, ποσοστό 59,8% (96,3 λεπτά)

αναλογούσε στους φόρους και τους δασµούς, 31,3% (50,5 λεπτά) στην τιµή διυλιστηρίου και 8,8% (14,3 λεπτά) στο περιθώριο εταιρείας και πρατηριούχου.

ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΑΚΡΙΒΗ ΒΕΝΖΙΝΗ. Παράγοντες της αγοράς ζητούν από το υπουργείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας να µειώσει τους φόρους, συγκεκριµένα τον ειδικό φόρο κατανάλωσης κατά 20%, για όσο διάστηµα θα διαρκέσει η κρίση στη Λιβύη, ώστε να περιοριστούν οι τιµές που έχουν πάρει την ανηφόρα. Ορισµένοι διεθνείς αναλυτές έχουν φτάσει σε σηµείο να µιλούν ακόµη και για υπερδιπλασιασµό των τιµών τους επόµενους µήνες. Πάντως ο αµερικανός υπουργός Οικονοµικών Τίµοθι Γκάιτνερ άφησε χθες ανοικτό το ενδεχόµενο οι ΗΠΑ να ρίξουν στη διεθνή αγορά µέρος από τα στρατηγικά τους αποθέµατα, ώστε να µειωθούν οι τιµές.


9,5% πιο ακριβά από τη Γερµανία
Η βενζίνη στην Ελλάδα κοστίζει 11% πάνω από τον µέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Την πληρώνουµε 8% ακριβότερα από τους Βρετανούς, 9,5% από τους Γερµανούς, 23% από τους Αυστριακούς και 39% από τους Βουλγάρους

macgyver

Μπραβο ρε φιλε ......

παω να σκεπασω την λεμονια μου (ειναι και δυφορη)
ειναι και φορτωμενη......

Στο προηγουμενο πολυ χιονι στην Αθηνα μου την εκαψε ο παγος
και εκανε κανα 2-3 χρονια να συνελθει......

Πλακα-πλακα εγω δινω συμβουλες για τους ηλιακους
αλλα αυτο το ξεχασα......

Ευχαριστω macgyver τρεχωωωωωωωωωωω.

Αν τα κόμματα συναινέσουν, ετοιμαστείτε, το σύστημα καταρρέει.


Το ζούμε επιτέλους κι αυτό. Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε πανικό. Η προοπτική πλήρους κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας έσπειρε πανικό σε ολόκληρο το καθεστώς της κρατικοδίαιτης κομματοκρατίας. Και τούτο γιατί ενδεχόμενη οικονομική κατάρρευση θα πλήξει άμεσα τον κρατικό μηχανισμό, δηλαδή τον κύριο μοχλό ελέγχου και καταπίεσης της ελληνικής κοινωνίας, με συνέπεια την αφύπνιση και απελευθέρωση της τελευταίας. Το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα έχει τρομοκρατηθεί κυρίως στην ιδέα αφύπνισης της κοινωνίας και της εκδήλωσης ανεξέλεγκτων κοινωνικών διεργασιών.

Όπως είναι γνωστό το κράτος δεν είναι τίποτε άλλο από ένα...νομικό πρόσωπο, δηλαδή μια νομική κατασκευή, όπως ακριβώς μια εταιρία. Το νομικό πρόσωπο του κράτους οργανώνει νομικά το λαό σε υποκείμενο δικαίου στη βάση ενός καταστατικού, το οποίο ονομάζεται Σύνταγμα (καταστατικός χάρτης), όπως ακριβώς οργανώνονται κάποιοι πολίτες σε εταιρικό νομικό πρόσωπο με ένα εταιρικό καταστατικό.

Με βάση τις πιο πάνω σκέψεις, ο λαός λοιπόν (όπως και οι εταίροι) οργανώνεται σε Νομικό Πρόσωπο (Κράτος, όπως η εταιρία) με όργανα, π.χ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας (πρόεδρος του ΔΣ της εταιρίας), πρωθυπουργός (Διευθύνων Σύμβουλος), κυβέρνηση (Διοικητικό Συμβούλιο), Βουλή (Γενική Συνέλευση), Δικαιοσύνη (πειθαρχικά όργανα), δημόσιοι υπάλληλοι (υπάλληλοι εταιρίας). Όπως εξάλλου γίνονται αρχαιρεσίες σε μία εταιρία για την εκλογή των οργάνων της, έτσι γίνονται και βουλευτικές εκλογές για την εκλογή των οργάνων του Κράτους.

Επομένως το κράτος στην ουσία είναι μια μεγάλη εταιρία με εταίρους όλους εμάς, όπου στην μεν εταιρία ονομαζόμαστε εταίροι, στο δε κράτος, ονομαζόμαστε πολίτες. Και όπως μια εταιρία υπάρχει για να εξυπηρετεί τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εταίρων και όχι των οργάνων της εταιρίας, έτσι και το κράτος υπάρχει για να εξυπηρετεί τα δικαιώματα και συμφέροντα των πολιτών και όχι των πολιτικών προσώπων.

Ε, λοιπόν, το κλειστό και αναπαραγόμενο (κληρονομικά και παρεοκρατικά) πολιτικό προσωπικό του ελληνικού κράτους, αντί να χρησιμοποιεί το νομικό πρόσωπο του κράτους για να προασπίσει τα δικαιώματα και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των πολιτών, αντίθετα χρησιμοποιεί το κράτος ως βασικό μηχανισμό ελέγχου και καταπίεσης της κοινωνίας και των πολιτών, προκειμένου να ζει αυτό (το πολιτικό κατεστημένο) σε βάρος της κοινωνίας και για να κερδίζουν από τα κρατικά δάνεια και τους φόρους των πολιτών οι κρατικοδίαιτοι νταβατζήδες των πολιτικών ενεργούμενων.

Το ελληνικό πολιτικό παιχνίδι είναι στην ουσία ένα μεγάλο θέατρο πολιτικών διαφωνιών, στο οποίο συμμετέχουν όλα τα κόμματα, για να κρατούν τους πολίτες, μέσω των σκηνοθετημένων διαφωνιών, μαντρωμένους (συσπείρωση λέγεται αυτό) και όλο αυτό το θέατρο παίζεται πάνω στο ειδικά διαμορφωμένο για το σκοπό αυτό ανούσιο και απολιτίκ καταστατικό (Σύνταγμα). Η εκλογή στην πραγματικότητα διεξάγεται με όρους εντυπωσιασμού και κυρίως με όρους εκλογικής πελατείας. Έτσι το πολιτικό στοιχείο, καταφέρνει να παραμένει αυτόνομο από την κοινωνία, η δε κοινωνία μακριά από τη συμμετοχή της στην πολιτική. Εξάλλου το Σύνταγμα περιέχει ένα σωρό διατάξεις (ασυλία, παραγραφές, ατιμωρησία) που προστατεύουν το πολιτικό προσωπικό από τον έναν και μοναδικό εχθρό του. Την Κοινωνία, δηλαδή τους εταίρους – πολίτες..

Αυτό λοιπόν το πολιτικό προσωπικό, βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε πανικό, γιατί ενδεχόμενη οικονομική κατάρρευση (πτώχευση του Κράτους - εταιρίας) θα οδηγήσει σε κρίση το Κράτος και φυσικά σε αφύπνιση και απελευθέρωση της κοινωνίας (πολίτες - εταίρους), την οποία τώρα την κρατά κοιμισμένη μέσω των ΜΜ"Ε", αιχμάλωτη και καταπιεσμένη..

Κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχιστεί το θέατρο των διαφωνιών.
Πάντως αν δείτε, φίλες και φίλοι, κάποια στιγμή πραγματικές συμφωνίες των πολιτικών δυνάμεων, ετοιμαστείτε αμέσως.
Έφτασε το τέλος.
Το σύστημα καταρρέει.

από το Προεδρική Δημοκρατία