|
Οι Θεμελιώδεις Αρχές της Μυστικής Διδασκαλίας
.Η Αχρονη Θεοσοφία, η Σοφία-Θρησκεία, όντας ο πυρήνας της υπερβατικής αλλά και της φυσικής ζωής, υπήρξε ανέκαθεν η αφετηρία των θρησκειών, των φιλοσοφιών, του πολιτισμού και της ηθικής για τον πλανήτη και την ανθρωπότητά του. Πρόκειται για τη μυστική θεώρηση της φύσης και της ανθρώπινης ζωής και θεμελιώνεται πάνω στις μαρτυρίες των Μυστών, οι οποίες δεν αλληλοαναιρούνται αλλά αλληλοσυμπληρώνονται και είναι αυτές που σχηματίζουν τον αποκρυφισμό, τη μυστική αποκάλυψη, τη μύηση, τη θρησκεία και την πνευματική ανάπτυξη της ανθρωπότητας.
Από τον πυρήνα της Άχρονης Θεοσοφίας αντλούν οι Μύστες, κάθε φορά μια όψη της, την οποία παρουσιάζουν στην ανθρωπότητα και την προωθούν ηθικά και επομένως πνευματικά. Προς το τέλος του περασμένου αιώνα, από τα αρχεία της μυστικής παράδοσης ανασύρθηκε μια όψη της Αιώνιας Σοφίας, που εμφανίστηκε στον κόσμο ως Θεοσοφία, ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε από τη γυναίκα-μύστιδα που την παρουσίασε, την Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ, στη Δύση, στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα. Η Θεοσοφία της Ε.Π.Μπλαβάτσκυ ονομάζεται επίσης Σύγχρονη Θεοσοφία και Θεοσοφικό Κίνημα, όροι που προσδιορίζουν επίσης το σπουδαίο έργο της.
Πρόκειται για μια εσωτερική διδασκαλία που αναφέρεται στον Παγκόσμιο Νόμο και στους νόμους της Φύσης, δίνει εξηγήσεις και απαντήσεις στον σύγχρονο άνθρωπο για τον εσωτερικό μηχανισμό της ζωής και τον υπαρξιακό σκοπό, του δίνει ιδανικά και αρχέτυπα για να πορεύεται στην καθημερινότητά του και του υποδεικνύει την ατραπό της πνευματικής του ανέλιξης. Η διδασκαλία αποκαλύπτοντας μια εσωτερική γνώση, μπορεί να μεταστρέψει την υλιστική πορεία του ανθρώπου και να του δώσει έρεισμα για μεταφυσική έρευνα και μελέτη. Αποδέχεται ότι η Ζωή προέρχεται από έναν Μοναδικό Πυρήνα και απ'αυτή τη θεμελιώδη θέση προκύπτει η Θεοσοφική ηθική, που είναι ενότητα και αδελφότητα όλων των εκδηλωμένων και είναι προτρεπτική για κάθε είδος συναδέλφωσης και συνεργασίας, αλληλεγγύης και θυσίας, ενώ γίνεται απαγορευτική για κάθε εγωιστική εκδήλωση, ανταγωνισμό και δογματισμό
Η Σύγχρονη Θεοσοφία αποκάλυψε επίσης ένα τμήμα της απόκρυφης ιστορίας της ανθρωπότητας και του πλανήτη. Αφορά στις ανθρώπινες Μονάδες και τον τρόπο μέσω του οποίου εκπαιδεύονται και εξελίσσονται προοδευτικά πάνω σε διαφορετικές σφαίρες ζωής και ύλης. Ο σχηματισμός της ζωής στον πλανήτη μας, οι νόμοι και τα Όντα που πρωτοστατούν για τούτο τον σχηματισμό, οι αρχές του Κόσμου και κατά συνέπεια του ανθρώπου, η αιτία της γένεσης και του θανάτου, η διαδικασία της μεταθανάτιας ζωής, ο τρόπος επικοινωνίας με τον Ανώτερο Εαυτό, η σχέση του ανθρώπου με τους Πνευματικούς Πατέρες του από τους οποίους δανείζεται τις αρχές-δυνάμεις του και τους Πνευματικούς Εκπαιδευτές του, δηλαδή την Πνευματική Ιεραρχία και όλα όσα αφορούν την εσωτερική όψη της ζωής, αποκαλύφθηκαν από τη Σύγχρονη Θεοσοφία.
Σύμφωνα με τη Σύγχρονη Θεοσοφία, η εκδηλωμένη Ζωή είναι ένα κύμα Μονάδων που πηγάζει από την καρδιά του Εκδηλωμένου Λόγου. Αυτές διασπώμενες μέσα στον Χώρο, καθεμία καταλαμβάνοντας τη θέση που της ανήκει στην εξελικτική κλίμακα και σχηματίζοντας ομάδες μαζί με άλλες όμοιές της, πορεύεται την ατραπό της ατομικής της εμπειρίας υπό την καθοδήγηση των πιο εξελιγμένων πνευματικά Οντοτήτων και κάτω από περιορισμούς που της θέτει ο νόμος του κάρμα και της επαναγέννησης. Σκοπός της ατομικής ζωής είναι η ανάπτυξη των ληθαργημένων δυνατοτήτων της Μονάδας μέσω διαφορετικών ειδών ζωής, η ανάγκη της ατομικής εμπειρίας για την κατάκτηση της γνώσης-σοφίας μέσω όλων των όψεων του Θείου Ιδεατού και η πνευματική της τελειοποίηση.
Η έννοια "Οικουμενικότητα" προέρχεται από τη Θεοσοφική άποψη και ηθική των πραγμάτων. Σαν ένα κύμα κατέκλυσε τη γη μέσα στα τελευταία εκατό είκοσι πέντε χρόνια, προτρέποντας για τη συνύπαρξη των λαών και των θρησκειών, για Παγκόσμιες Οργανώσεις και Πολυεθνικές, για υπέρβαση των ιδεολογικών, θρησκευτικών και οικονομικών διαφορών της ανθρωπότητας.
Η Σύγχρονη Θεοσοφική διδασκαλία που εμφανίστηκε στο τέλος του περασμένου αιώνα (1870-1891) μέσω της αγγελιαφόρου της Απόκρυφης Ιεραρχίας, την Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, εξαγγέλθηκε η σπουδαία μεταφυσική διδασκαλία, η οποία επηρέασε και εξακολουθεί να επηρεάζει την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της
Οι Θεμελιώδεις Αρχές στη Μυστική Διδασκαλία
Η «Μυστική Διδασκαλία» είναι το δίτομο έργο της Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, που εκδόθηκε το 1888. Πρόκειται για την εσωτερική διδασκαλία που γράφτηκε υπό την καθοδήγηση και επίβλεψη των Διδασκάλων της Λευκής Αδελφότητας, κυρίως των Διδασκάλων Μορύα και Κουτχούμι, και εκθέτει όλα όσα θεωρήθηκαν κατάλληλα να δοθούν στον σύγχρονο κόσμο σχετικά με τα εσωτερικά πεδία και τους Νόμους της Φύσης, με τις πνευματικές και νοητικές δυνάμεις που εκφράζονται μέσα από τον άνθρωπο και με τη σχέση Σύμπαντος και ανθρώπου, γεγονός που καθορίζει την αρχή, τη ζωή και το μέλλον της ανθρωπότητας. Αποτελεί τις κύριες ιδέες της Σύγχρονης Θεοσοφίας, από τις οποίες παραθέτουμε τις θεμελιώδεις:
Υπάρχει Μία Απόλυτη Θεία Ουσία-Αρχή, η οποία αποτελεί τον πυρήνα του εκδηλωμένου σύμπαντος. Γύρω από το κέντρο Της έλκονται τα εκδηλωμένα, που είναι οι δικές της απόρροιες. Αυτή η Αρχή-Ουσία είναι απρόσωπη στον αφηρημένο Χώρο, αλλά Πανταχού Παρούσα στο Εκδηλωμένο Σύμπαν, γιατί περιέχεται στο καθετί και περιέχει το καθετί. Η απροσωπία της είναι η θεμελιώδης ιδέα της Θεοσοφικής διδασκαλίας.
Το Σύμπαν είναι η περιοδική εκδήλωση αυτής της Ουσίας-Αρχής, η οποία αφυπνίζεται από το Παραμπράχμαν και εμφανίζεται ως Πνεύμα και Ύλη.
Το Σύμπαν εμφανίζεται και εξαφανίζεται περιοδικά.
Οτιδήποτε υπάρχει μέσα στο Σύμπαν έχει συνειδητότητα, δηλαδή είναι προικισμένο με αντιληπτικότητα του δικού του είδους και πάνω στο δικό του πεδίο αντίληψης. Δεν υπάρχει νεκρή ή τυφλή ύλη, όπως δεν υπάρχει τυφλός ή ασυνείδητος νόμος.
Η Θεοσοφική διδασκαλία δέχεται έναν Λόγο, που είναι ο Συλλογικός Δημιουργός του Σύμπαντος. Τον θεωρεί Αρχιτέκτονα που εκπονεί το Κοσμικό Σχέδιο, το οποίο ήδη υπάρχει στη Θεία Σκέψη. Ο Αρχιτέκτονας δεν είναι μια προσωπική θεότητα, παρά μόνο το άθροισμα των Πνευματικών και Νοημόνων Δυνάμεων του Σύμπαντος.
Το Σύμπαν αναπτύσσεται από το Ιδεατό Σχέδιο, που διατηρείται μέσα στην Αιωνιότητα και σε κάθε κάθε Κοσμική Αφύπνιση, προβάλλει μία από τις όψεις του.
Το Σύμπαν διευθύνεται και καθοδηγείται από μέσα προς τα έξω, από μια ατέλειωτη σειρά Ιεραρχιών Νοημόνων Όντων, που ονομάζονται Αρχάγγελοι ή Ντυάνι Τσοχάν και είναι οι πράκτορες των Καρμικών και Κοσμικών Νόμων. Η σκέψη τους αντανακλά το Θείο Ιδεατό.
Η ύλη είναι αιώνια και η βάση πάνω στην οποία ο Άπειρος Νους χτίζει τις ιδέες Του. Βρίσκεται σε διαρκή κίνηση από την έναρξη του Μανβαντάρα, που οφείλεται στην αφύπνιση της Μίας Μονάδας.
Η Μυστική Διδασκαλία απορρίπτει τα είδωλα αλλά δεν διδάσκει αθεϊσμό. Κατ'αυτήν, υπάρχει Μία Δύναμη πίσω από τα φαινόμενα, Μία Άπειρη και Αιώνια Ενέργεια, η οποία κινεί όλα τα πράγματα.
Οι τρεις Θεμελιώδεις Προτάσεις
Η κεντρική ιδέα στη Μυστική Διδασκαλία είναι ότι υπάρχει η Μία Μοναδική Αρχή η οποία, όταν αφυπνίζεται περιοδικά από το Απόλυτο, παίρνει το σχήμα της Μίας Τριάδας στο υποκειμενικό πεδίο, ενώ στην αντικειμενικότητα εμφανίζεται ως ο Εκδηλωμένος Λόγος, από τον οποίο σχηματίζεται το Σύμπαν μέσω του αθροίσματος των Πνευματικών και Νοημόνων Ιεραρχιών. Όταν η ζωή αφυπνίζεται, εμφανίζεται ως Πνεύμα και Ύλη. Το Πνεύμα είναι η "πηγή και η αιτία της δύναμης κάθε ατομικής συνειδητότητας και παρέχει την καθοδηγητική διάνοια στο απέραντο πεδίο της Κοσμικής εξέλιξης..."[1] ενώ η ύλη είναι "η προκοσμική ριζική ουσία .... η οποία αποτελεί τη βάση όλων των αντικειμενικών πεδίων στη Φύση."
Υπάρχει η εμφάνιση της ζωής που λέγεται μανβαντάρα ή κοσμική αφύπνιση και η απόσυρση της ζωής που λέγεται πραλάγια ή κοσμικός ύπνος.
Υπάρχει επίσης, "η θεμελιώδης ταυτότητα όλων των ψυχών με την Παγκόσμια Υπερ-Ψυχή; Και το αναγκαστικό προσκύνημα κάθε ψυχής - ενός σπινθήρα της πρώτης - μέσω του Κύκλου της Ενσάρκωσης (ή Ανάγκης) σύμφωνα με τον κυκλικό και καρμικό νόμο, κατά τη διάρκεια όλης της περιόδου. Καμιά καθαρά πνευματική ψυχή δεν μπορεί να έχει ανεξάρτητη συνειδητή ύπαρξη, αν ο σπινθήρας που πρόβαλε από την καθαρή Ουσία της Υπερ-Ψυχής: α) δεν περάσει μέσα από κάθε στοιχειακή μορφή του φαινομενικού κόσμου αυτού του Μανβαντάρα β) δεν αποκτήσει ατομικότητα, πρώτα μέσω φυσικής ώθησης και ύστερα μέσω αυτοπροκαλούμενων και αυτοεφευρισκόμενων προσπαθειών (ελεγχόμενων από το Κάρμα), ανεβαίνοντας έτσι όλες τις βαθμίδες της διάνοιας, από το κατώτερο ως το ανώτερο Μάνας, από το ορυκτό και το φυτό μέχρι τους αγιότερους των Αρχαγγέλων (Ντυάνι-Μπούντα)."[2]
Η Θεοσοφική διδασκαλία δημιουργεί έναν σταθμό ανεπανάληπτο στον Δυτικό κόσμο. Η μοναδικότητα αυτή οφείλεται στους εξής λόγους:
Για πρώτη φορά φανερώνονται, στη Δύση, κρυμμένες πτυχές της απόκρυφης ιστορίας της δημιουργίας, της πλανητικής ζωής και της ανθρωπότητας. Ο πέπλος της Ίσιδας ανασηκώνεται και ο απλός άνθρωπος πληροφορείται εσωτερικά μυστικά που αφορούν την προέλευση της ζωής και τον σκοπό της.
Αποκαλύπτεται στον Δυτικό κόσμο, η ύπαρξη της Πνευματικής Ιεραρχίας και η άμεση σχέση της με την ανθρωπότητα.
Ο Αποκρυφισμός αναγνωρίζεται επίσημα, εφόσον γνωστοί επιστήμονες ασχολήθηκαν με το θέμα,
Αναδεικνύεται η μεταφυσική ενότητα της ζωής, προσδιορίζεται η αδελφότητα των ανθρώπων και ο σεβασμός προς όλα τα είδη της ζωής. Οι αρχές αυτές γίνονται θέσεις κοινωνικές και πολιτικές που χαράσσουν τη γραμμή της αλληλεγγύης, της συνύπαρξης και της παγκόσμιας συνεργασίας. Η ενότητα που είναι η θεμελιώδης αρχή της Θεοσοφίας, γίνεται η αρχή της Οικουμενικότητας, που ωθεί τα άτομα να υπερβαίνουν τις πολιτικές, θρησκευτικές, κοινωνικές και προσωπικές διαφορές τους μέσα από μια προοδευτική αποστασιοποίηση από δόγματα, φατρίες, μισαλλοδοξίες και φανατισμούς.
Για πρώτη φορά στον Δυτικό κόσμο, ανακοινώνονται οι νόμοι του Κάρμα και της Μετενσάρκωσης, η επταπλή σύσταση του κόσμου και του ανθρώπου, η μεταθανάτια περιπέτεια της ψυχής και η εξελικτική κίνηση της πλανητικής ζωής μέσω επταπλών περιφορών, που ονομάζονται Γύροι και Άλυσοι. Ο άνθρωπος πληροφορείται για τη θέση του στο Σύμπαν και στην κλίμακα της Εξέλιξης. Η μεταφυσική πραγματικότητα αρχίζει να γίνεται η καθημερινή παρατήρηση και το βίωμα του απλού ανθρώπου και αυτό οφείλεται στη θεοσοφική πληροφόρηση. Έτσι μέσω γνώσης και αυτοπαρατήρησης καλλιεργείται η πίστη για τις μεταφυσικές αιτίες της ζωής και η σταθερή έφεση προς την πνευματικότητα
Αυτές οι αποκαλύψεις δημιούργησαν μια στρατιά εμπνευσμένων ατόμων, που, αντιλαμβανόμενα σε γενικές γραμμές το Εξελικτικό Σχέδιο, εργάστηκαν και εργάζονται αλτρουϊστικά για την πνευματική πρόοδο. Παράλληλα σχηματίστηκε ένα κύμα συγγραφής μεταφυσικού περιεχομένου. Οι αρχές του Κάρμα και της Μετενσάρκωσης, το μεταθανάτιο ταξίδι, οι προβολές στο αστρικό φως, τα φαινόμενα των υλοποιήσεων, η αλυσίδα των ζωών και η επικοινωνία με το αόρατο από την πιο απλή έως την πιο μυστική μορφή της, η μαγεία και η αστρολογία, έγιναν τα θέματα προς ανάγνωση του Δυτικού αναγνώστη
.........................................................>
> Φιλοσοφία > Η μυστική διδασκαλία του Πλάτωνα
Η μυστική διδασκαλία του Πλάτωνα
Από τους μεγαλύτερους κλασικούς φιλοσόφους, ο πιο γνωστός μαθητής του Σωκράτη και ο πιο πιστός ίσως στις διδασκαλίες του, πολυγραφότατος, ο Πλάτωνας, αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης αλλά και σκληρής κριτικής από τους μεταγενέστερους. Πολλοί στηρίχτηκαν στις διδασκαλίες του για να εισάγουν νέες θεωρίες και φιλοσοφικά συστήματα και πολλοί τις χρησιμοποίησαν, συνήθως παραποιώντας τες, για να εξυπηρετήσουν προσωπικά οφέλη.
Όπως και να ‘χει, ο Πλάτωνας υπήρξε και παραμένει ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους της κλασικής Ελλάδας και δε θα πάψει ποτέ να μελετάται από τους λάτρεις της φιλοσοφίας και όχι μόνο. Όμως, αν και έχουν γραφτεί πολλά για τα έργα και τις διδασκαλίες του, υπάρχει ένα μέρος που δε φαίνεται να απασχολεί πολύ τους σύγχρονους φιλολόγους και ερευνητές. Μέσα στο έργο του Πλάτωνα κρύβονται πολύ βαθιές εσωτερικές γνώσεις που δε φαίνονται με την πρώτη ματιά. Και όμως ο Εσωτερισμός είναι κυρίαρχο στοιχείο στο έργο του μεγάλου φιλοσόφου, ο οποίος γνώρισε όλα τα σημαντικά κέντρα γνώσης της εποχής του, μέσα και έξω από τον Ελλαδικό χώρο.
Για τον άνθρωπο
Όσον αφορά τη σύσταση του ανθρώπου ως ον, ο εσωτερισμός αναφέρει ότι ο άνθρωπος αποτελείται από δυο βασικά στοιχεία: το πνεύμα (αθάνατη ψυχή) και την προσωπικότητα. Μέσα στον κύκλο των μετενσαρκώσεων, αυτό που παραμένει αναλλοίωτο, άφθαρτο, διηνεκές είναι το πνεύμα, το οποίο ενσαρκώνεται κάθε φορά σε ένα φθαρτό σώμα και με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που αποτελούν την προσωπικότητα κάθε ατόμου. Η προσωπικότητα αποτελείται από τέσσερις βασικούς φορείς: το φυσικό σώμα, την ενέργεια που δίνει ζωή σ' αυτό το σώμα -στον εσωτερισμό ονομάζεται πράνα- το συναισθηματικό μας κόσμο και τον εγωιστικό νου, ο οποίος σκέφτεται και καθοδηγεί τον άνθρωπο με βάση τις προσωπικές του επιθυμίες και στόχους. Αυτοί οι φορείς συσχετίζονται με τα 4 στοιχεία δημιουργίας του κόσμου: Γη, Νερό, Αέρας, Φωτιά, αντίστοιχα.
Από την άλλη, το πνεύμα είναι αυτό που που μετέχει της θείας ουσίας, είναι το θείο μέρος στον άνθρωπο και ακριβώς γι' αυτό αποτελεί τη γέφυρα που ενώνει τον άνθρωπο με το θεό. Αποτελείται από τον καθαρό, ανιδιοτελή νου ή Μάνας στα σανσκριτικά, «από το διαισθητικό φορέα ή Βούδι και από το θείο σπινθήρα της Βούλησης ή Άτμα, που είναι το πραγματικό ον του ανθρώπου, η αιτία όλων των άλλων, το ΑΤΟΜΟ.» (1)
Όλοι αυτοί οι φορείς του ανθρώπου θα μπορούσαν να κατανεμηθούν και με άλλο τρόπο σε τρία μέρη: Σώμα, Ψυχή, Νούς ή Πνεύμα, με την Ψυχή να αποτελεί τη γέφυρα ανάμεσα στο Σώμα και το Πνεύμα. Αυτό το διαχωρισμό συναντάμε ξεκάθαρα στον Πλάτωνα: «Νουν μεν εν ψυχή, ψυχή δε εν σώματι ξυνιστάς το παν ξυνετεκταίντο»
Δηλαδή «Αφού εβαλε νου στην ψυχή και την ψυχή στο σώμα (ο Δημιουργός) κατασκεύασε τα πάντα» (2) Για το ίδιο πράγμα μιλάει ο Πλάτωνας όταν αναφέρεται στην ψυχή και τα μέρη της. Θεωρεί ότι η ψυχή αποτελείται αρχικά από δύο μέρη, ένα θνητό κι ένα αθάνατο. Το αθάνατο μέρος της είναι που αιχμαλωτίζεται στο θνητό σώμα -ενσάρκωση του πνεύματος στην ύλη- ενώ το θνητό είναι ο συναισθηματικός και νοητικός φορέας της προσωπικότητας. Το θνητό μέρος χώρισαν οι θεοί σε άλλα δύο, ένα ανώτερο κι ένα κατώτερο και ανάμεσα τους τοποθέτησαν τις «φρένες», που είναι ο λογικός νους, η φυσική νοημοσύνη του ανθρώπου.(3) Ο Πλάτωνας ονομάζει το κατώτερο μέρος επιθυμητικό και το συνδέει με τα ένστικτα και τις κατώτερες επιθυμίες και το ανώτερο θυμοειδές που περιλαμβάνει τα διάφορα συναισθήματα που επηρεάζουν τη διάθεση μας. Το μεν πρώτο εδρεύει στο συκώτι και εμπεριέχει επιθυμίες και φαντασιώσεις, το δε δεύτερο εδρεύει κοντά στο κεφάλι. (4)
Όσο για το αθάνατο μέρος της ψυχής, σύμφωνα με το μεγάλο φιλόσοφο ονομάζεται λογιστικό. Για να υπάρχει αρμονία και δικαιοσύνη στον άνθρωπο, πρέπει αυτό το αθάνατο μέρος να ελέγχει και να κυβερνά όλα τα υπόλοιπα. Σύμφωνα με τον εσωτερισμό, για να εξελίσσεται ο άνθρωπος και να βελτιώνεται συνεχώς οφείλει να δρα και να ζει στηριζόμενος στο πνευματικό μέρος του και ελέγχοντας την προσωπικότητα .
Για την πόλη
Αυτή την τριμέρεια της ψυχής αναπτύσσει ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» του και τη συνδέει με τη δικαιοσύνη, τόσο στον ίδιο τον άνθρωπο, όσο και στην πολιτεία, με την κατανομή των πολιτών σε τρεις κάστες. Αυτός ο διαχωρισμός δε γίνεται κληρονομικά, ούτε με βάση την οικονομική κατάσταση των πολιτών αλλά ανάλογα με την εσωτερική εξέλιξη του καθενός και με την ικανότητα του να χρησιμοποιεί το λογιστικό και να ελέγχει την προσωπικότητα και τα κατώτερα μέρη της ψυχής.
Αυτές οι τρεις κάστες πολιτών χαρακτηρίζονται από μια αρετή, σύμφωνα πάντα με το μέρος της ψυχής που επικρατεί. Έτσι, αυτοί στους οποίους επικρατεί το λογιστικό -άρα είναι πιο εξελιγμένοι εσωτερικά και ελέγχουν καλύτερα τα κατώτερα στοιχεία της προσωπικότητας- χαρακτηρίζονται από την αρετή της σοφίας και ανήκουν στην κάστα των Αρχόντων. Είναι αυτοί, που έχοντας εφαρμόσει δικαιοσύνη στον ίδιο τον εαυτό τους, μπορούν να την ασκήσουν την πόλη και να κυβερνήσουν δίκαια τους άλλους.
Ακολουθούν οι Φύλακες, όπου επικρατεί το θυμοειδές μέρος της ψυχής και χαρακτηρίζονται από την αρετή της ανδρείας. Είναι οι φύλακες της πόλης, που, μέσα από κατάλληλη εκπαίδευση μπορούν να χρησιμοποιούν το θυμοειδές μέρος της ψυχής αναπτύσσοντας τα πιο αγνά και ανώτερα συναισθήματα, ενώ έχουν ελέγξει το κατώτερο επιθυμητικό τους.
Τέλος έχουμε τους ανθρώπους που κυριαρχούνται από το επιθυμητικό και χαρακτηρίζονται από την αρετή της σωφροσύνης. Είναι οι αγρότες και οι τεχνίτες της πολιτείας. Ο διαχωρισμός που κάνει ο Πλάτωνας, ακριβώς επειδή γίνεται βάσει φυσικών χαρακτηριστικών και όχι κοινωνικών ή οικονομικών δεν εμπεριέχει κανενός είδους ρατσισμό. Όλοι είναι χρήσιμοι στην πολιτεία του και όλοι απαραίτητοι. Όμως, ακριβώς για να λειτουργεί δίκαια αυτή η πολιτεία και να είναι πυρήνας εξέλιξης για τους πολίτες της, ο καθένας πρέπει να έχει την κατάλληλη θέση και να προσφέρει ανάλογα με τις δυνατότητες του και στους υπόλοιπους, με γνώμονα πάντα το κοινό καλό.
Αυτή είναι η επανάσταση που φέρνει ο Πλάτωνας στα δεδομένα της εποχής με αποτέλεσμα να δεχτεί σκληρή κριτική και πολλή αμφισβήτηση. Μελετώντας όμως κανείς ειδικά αυτό το έργο, την «Πολιτεία», αντιλαμβάνεται τόσο φυσικά αυτή του την αντίληψη και διαπιστώνει ότι όλα αυτά βασίζονται σε πολύ βαθιές αλήθειες, τις οποίες ο φιλόσοφος άντλησε από τα μυστηριακά κέντρα της εποχής του στα οποία είχε μυηθεί.
Για τον κόσμο
Τα περισσότερα στοιχεία για τον κόσμο και τη δημιουργία του συναντώνται στον «Τίμαιο». Αν και πρόκειται για έναν από τους διαλόγους του Πλάτωνα, σ' αυτό το έργο εκτίθεται μια καθαρά Μυστηριακή Διδασκαλία. «Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πλάτωνας βάζει έναν Πυθαγόρειο, τον Τίμαιο, να την εκθέσει, αφού οι Πυθαγόρειοι έκφραζαν στην αρχαιότητα την πιο εσωτερική φιλοσοφική γνώση. Άλλωστε πολλοί μελετητές θεωρούν ότι στον Τίμαιο περιέχονται καθαρά πυθαγορικές γνώσεις, τις οποίες είχε στην κατοχή του ο φιλόσοφος.» (5)
Ο Τίμαιος ξεκινά με ένα από τα πιο σημαντικά φιλοσοφικά ερωτήματα όλων των εποχών και όλων των φιλοσοφικών συστημάτων: «Τι το ον αεί; Τι είναι εκείνο το οποίον υπάρχει πάντοτε αλλά δε γεννάται ποτέ και τι είναι εκείνο το οποίον πάντοτε γεννάται αλλά ποτέ δεν υπάρχει;» (6) Είναι το αιώνιο φιλοσοφικό ερώτημα για το «Είναι» και το «Υπάρχειν», το δημιουργημένο και τον αδημιούργητο κόσμο, το εκδηλωμένο και το ανεκδήλωτο.
Ήδη στην Πολιτεία, με το μύθο της σπηλιάς, ο Πλάτωνας διαχωρίζει τον εκδηλωμένο, μεταβλητό κόσμο της ύλης και της πλάνης, το Έτερον, από τον αληθινό αμετάβλητο κόσμο των Αρχετύπων, τον κόσμο των Ιδεών, το Ταυτόν. Εκεί κατοικούν τα 4 Αρχέτυπα : Αγαθό, Δίκαιο, Όμορφο, Αληθές, που ενσαρκώνονται στον υλικό κόσμο ως Θρησκεία, Δικαιοσύνη, Τέχνη και Επιστήμη.
Όσον αφορά την πρωταρχική Δημιουργία, ο Πλάτωνας με το στόμα του Τίμαιου λέει ότι εν αρχή ην το χάος, αλλά ο Δημιουργός έβαλε τάξη σ' αυτό το χάος και κατασκεύασε το σύμπαν αφού έβαλε νου στην ψυχή και ψυχή στο σώμα, χργησιμοποιώντας την αναλογία, την οποία αναλύει μαθηματικά στο έργο.
Στη συνέχεια αναφέρει τα τέσσερα στοιχεία, Γη, Νερό, Αέρα, Φωτιά, από τα οποία, συνδεδεμένα μεταξύ τους με αρμονική αναλογία, ο θεός δημιούργησε τον ορατό, εκδηλωμένο κόσμο. Από αυτά τα στοιχεία δημιούργησε και τον άνθρωπο με τους 4 φορείς της προσωπικότητας που αναφέρει ο Εσωτερισμός.
Η ψυχή του κόσμου δημιουργήθηκε πριν από το σώμα του και τοποθετήθηκε αρχικά στο κέντρο. Μετά επεκτάθηκε ώστε να καλύπτει ολόκληρο τον κόσμο εξωτερικά. «Εδώ, κατ' αναλογία με τη δομή του ανθρώπου σύμφωνα με τον Εσωτερισμό, μπορούμε να πούμε ότι ο Πλάτωνας αναφέρεται στην Αύρα του Κόσμου, κάτι ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου.» (8)
Στη συνέχεια, συσχετίζει τα 4 στοιχεία με 4 στερεά, αποτελούμενα από τρίγωνα, τα οποία συμβάλλουν στη δημιουργία του κόσμου. Συσχετίζει λοιπόν τη Φωτιά με το τετράεδρο-Πυραμίδα, τον Αέρα με το οκτάεδρο, το Νερό με το εικοσάεδρο και τη Γη με τον κύβο. Με το συνδυασμό αυτών των γεωμετρικών στερεών δημιουργεί ο θεός τον κόσμο. Όμως υπάρχει κι ένα πέμπτο στερεό που συνδέεται με το πέμπτο στοιχείο, τον Αιθέρα. Είναι το πενταγωνικό δωδεκάεδρο, που εμπεριέχεται σε μορφές του αόρατου κόσμου, στην ύπαρξη των οποίων καταλήγει λογικά, μέσα απο μαθηματικές, αριθμητικές και γεωμετρικές αναλύσεις.
Στο ίδιο έργο αλλά και σε άλλα ο φιλόσοφος μιλά για την Ατλαντίδα δίνοντας λεπτομερή στοιχεία για τη δομή και τους ανθρώπους της, κάτι που ο Εσωτερισμός αναφέρει εκτενώς. Πρόκειται για μια εξελικτική φάση της ανθρωπότητας που ονομάζεται τέταρτη φυλή και κατοικούσε σε μια ήπειρο στο σημερινό Ατλαντικό Ωκεανό.
Είναι τόσες πολλές οι εσωτερικές διδασκαλίες που βρίσκουμε στα έργα του Πλάτωνα που θα ήταν αδύνατο να εκτεθούν σ' αυτές τις λίγες γραμμές. Ο αναγνώστης θα μπορούσε να εντρυφήσει περισσότερο σ' αυτές τις διδασκαλίες μελετώντας τον ίδιο το φιλόσοφο και αναζητώντας τις κρυφές πτυχές των έργων του, συγκρίνοντας τες με τις φιλοσοφικές αλήθειες του Εσωτερισμού. Θ' ανακαλύψει ότι δεν πρόκειται για έναν ακόμη κλασικό φιλόσοφο, αλλά για μια ιδιαίτερα εξελιγμένη προσωπικότητα, ένα φωτισμένο άνθρωπο, έναν πραγματικό μύστη.
_________________
Νους Υγιης εν Σωματι Υγιει
|
καταλαβες 
