ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ...ΙΣΩΣ ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ, ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΠΟΥΛΗΘΟΥΝ ΟΙ ΜΕΤΟΧΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΑΓΟΡΕΣ...

Η κρίση των Γαιδάρων
Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.
Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι . 500 ευρώ!! Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.

Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.

Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως . ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.

Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.

Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!!...

Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή / οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών. Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.

Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να . ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.
Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν . με τον ιδρώτα τους. Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.

Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους?
παλαιό μεν αλλά...

το 2012 θα μεινει στην ιστορια για την ανηλεη αρπαγη χρηματων απο τα ελληνικα νοικοκυρια μεσω φορολογιας, χαριν της επιτευξης μιας οικονομικης ανατασης.

και η αρπαγη, θα γινει εμμεσα απο τους 300, οι οποιοι εχουν βρωμικο και κλεμμενο χρημα καπου στο εξωτερικο, αρκετο για να ζησουν πλουσιοπαροχα και τα τρισεγγονα.

το πολιτικο συστημα στην ελλαδα πρεπει να καταστραφει και να οικοδομηθει απο την αρχη.

δυστυχως η ελλαδα εδω και χρονια δεν εχει δημοκρατια αλλα ολιγαρχια. κυρια συστατικα της η αδιαφανεια, η ασυδοσια, η ατιμωρησια και η κλεψια. και οι εκλογες δεν ειναι ικανη και αναγκαια συνθηκη για να ονομαστει ενα πολιτευμα δημοκρατια. αυτο ισχυε παλιοτερα που μια πλειοψηφια του ελληνικου λαου ετρωγε κουτοχορτο.

δυστυχως, ως ελληνες ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ οικτρα.

διοτι οι περισσοτεροι εν ελλαδι ειναι ελληνες, οχι ΕΛΛΗΝΕΣ.

και ο ΕΛΛΗΝΑΣ ξεκιναει την αλλαγη, αλλαζοντας πρωτα τον εαυτο μου.

Η πλειοψηφια δε, των 45αρηδων και ανω, καταδικασε την χωρα σε σκλαβια πολλων ετων και τις νεες γενιες τις ωθει στην εξαθλιωση και την ξενιτια.

ας το ΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ ,τουλαχιστον οσοι εχουμε αρχιδια.

ΥΓ. ως νεος νιωθω οργη, θλιψη και ντροπη ταυτοχρονα για την ΕΛΛΑΔΑ, που καταντησε ελλαδα.

ΥΓ2. καποια στιγμη θα πληρωσουν ολοι αυτοι οι ξεφτιλισμενοι πολιτικοι, οι οποιοι καταδικασαν ολακερη τη χωρα, γιατι δεν ηταν ποτε ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ αλλα ηταν επαγγελματιες κλεφτες, και οι οποιοι ποτε δεν κορωνα στο κεφαλι τους την κοινωνια και τον συνανθρωπο αλλα μονο τον ιδιο τους τον εαυτο. ηταν ποτισμενοι απο ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ. και αν οχι τωρα, θα τιμωρηθουν μελλοντικα απο το πιο σκληρο δικαστηριο: την ΙΣΤΟΡΙΑ.

Η Ισχυρή Ελλάδα του Γιώργου...!!!

Οσο κι αν ακούγεται περίεργο, είναι πέρα για πέρα αληθινό. Η κυβέρνηση των Σκοπίων
Κατέθεσε στο Ευρωπαικό Δικαστήριο αίτηση…
πτώχευσης της Ελλάδος, γιατί η απεργία
των τελωνειακών στερεί από το γειτονικό κρατίδιο εκατ.ευρώ.
Φυσικά, η υπόθεση είναι πέρα ως πέρα αστεία, αλλά την καταγράφουμε για να δείξουμε
Πως η οικονομική αδυναμία της χώρας αποθράσυνε τους Σκοπιανούς και ζητάνε τα πιο
παράλογα πράγματα για να φανούν ισχυροί στα μάτια της διεθνής κοινής γνώμης.

Καλημέρα και στα ταυράκια...
Μη φοβάστε τίποτε...Η χώρα είναι σε καλά χέρια...Του Ράιχενμπαχ...!!!

Το μυστικό σχέδιο "Όλα στο Γόνατο"...
Τώρα που τελειώνει το παραμύθι της «Ελλάδας της Δημιουργίας», της «Δανίας του Νότου», "της πρασινης αναπτυξης" και της «Ανοικτής Διακυβέρνησης» αρκετοί προσπαθούν να καταλάβουν ποιο ήταν το σχέδιο του πρωθυπουργού και της... κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της κρίσης κατά την τελευταία διετία. Γιατί μας έστειλαν στις αγκάλες του ΔΝΤ, γιατί ψήφισαν περίπου 215 νόμους σε δύο χρόνια (ενίοτε δύο και τρεις νόμους για το ίδιο θέμα!), γιατί επέβαλλαν τα πλέον πρόχειρα και άδικα φορομπηχτικά μέτρα, γιατί κάθε τρεις μήνες ακούγαμε βαρύγδουπα διαγγέλματα, γιατί περιφέρονται στις ευρωπαϊκές αυλές σαν τροβαδούροι με το χέρι απλωμένο;

Τώρα ακόμα και οι πλέον καλόπιστοι συνειδητοποιούν πως δεν υπήρξε κανένα σχέδιο από ελληνικής πλευράς. Δεν κατατέθηκε καμία σοβαρή πρόταση στις ευρωπαϊκές διαβουλεύσεις που κορυφώνονται αυτή την Κυριακή. Δεν έγινε καμία ουσιαστική μελέτη από ελληνικής πλευράς παρά τις στρατιές των συμβούλων που προσέλαβε με αδιαφανείς διαδικασίες το Μέγαρο Μαξίμου.
Ο πρωθυπουργός που δήλωνε πως εμφανίστηκε σε Σύνοδο Κορυφής με το πιστόλι στο τραπέζι στην ουσία παρακολουθούσε τους Γερμανούς και τους κερδοσκόπους να μετατρέπουν σιγά – σιγά την Ελλάδα σε πειραματικό εργαστήριο της νέας οικονομικής πραγματικότητας στην Ευρώπη.

Στην αρχή μας έλεγαν πως το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι κρίση χρέους, αλλά κρίση ελλείμματος. Το ίδιο ποιήμα έλεγε και η κυβέρνηση με τον πρωθυπουργό να υποστηρίζει πως η Ελλάδα θα πληρώσει τα χρέη της μέχρι το τελευταίο ευρώ. Τώρα δηλώνει πως «προσπαθούμε να μειώσουμε τα χρέη μας»! Πότε διαπίστωσε η κυβέρνηση πως το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο; Μάλλον όταν της το είπαν οι ευρωπαίοι εταίροι. Γιατί δεν διαπραγματεύτηκε από την αρχή ένα «κούρεμα» του χρέους ώστε το πρόγραμμα λιτότητας να είναι ελεγχόμενο και να μην οδηγήσει την οικονομία στο σημερινό σπιράλ του θανάτου; Γιατί δεν της το είπαν οι Ευρωπαίοι είναι η απάντηση.
Χάρη στην κυβερνητική ανικανότητα, η Ελλάδα κινδυνεύει να «πνιγεί» από τις επιπτώσεις ενός «κουρέματος» άνω του 50%, όταν η ελάφρυνση του χρέους θα είναι περιορισμένη γιατί ο κ. Παπανδρέου μας «φόρτωσε» με το Μνημόνιο το οποίο διαφήμιζε μέχρι πρόσφατα «ως το μεγαλύτερο δάνειο που έλαβε ποτέ χώρα»!

Ακόμα και την ύστατη ώρα, σχέδιο για την επόμενη ημέρα δεν φαίνεται να υπάρχει. Μόνο ο κ. Χρυσοχοϊδής περιφέρεται ανά την Ευρώπη «για επενδύσεις» όταν οι ξένοι επενδυτές φεύγουν από την βυθιζόμενη Ελλάδα. Ο ίδιος διαφημίζει την «έκρηξη» των ελληνικών εξαγωγών όταν είναι κοινό μυστικό πως η άνοδος οφείλεται κυρίως στα καύσιμα. Εξάλλου, όλοι γνωρίζουν πως μια πολιτική ενίσχυσης των εξαγωγών δεν αποτελεί από μόνη της γιατρικό όταν με την ίδια συνταγή προσπαθεί να ορθοποδήσει η μισή Ευρώπη σε μια παγκόσμια οικονομία που σκοντάφτει.

Επί δύο χρόνια η κυβέρνηση επιχείρησε να σχεδιάσει το μέλλον με πρώτη ύλη το παρελθόν. Με υποκριτικές εξαγγελίες, καταιγισμό ανεφάρμοστων νομοσχεδίων, τουλάχιστον ατυχείς επιλογές προσώπων για να στελεχώσουν κρίσιμες θέσεις και κρυφτούλι με τα συμφέροντα που κρατούν την Ελλάδα πίσω. Τώρα απλώς περιμένει τους Ευρωπαίους να αποφασίσουν για λογαριασμό της και για λογαριασμό μας.

Ξέχασες να γράψεις και την "Πράσινη Ανάπτυξη"...

Ο.Κ. το βαλα φιλε...Το ειχα ξεχασει...!!!
Τονους δεν εβαλα γιατι κατι επαθε ο κειμενογραφος και μου βγαζει δυο τονους...!!!
Π.Χ...τ΄΄ονος

Περί «συναινετικής αναδιάρθρωσης» του χρέους, εντός της Ευρωζώνης ή με δική μας πρωτοβουλία
του Δημήτρη Μάρδα
Στις ημέρες μας, τον Οκτώβριο του 2011, συζητάμε το κούρεμα μέρους του χρέους των 365,6 δις ευρώ.
Στις 2 Φεβρουαρίου του 2011 θέταμε το ακόλουθο ερώτημα αναφορικά με το σενάριο της πτώχευσης της χώρας μας τον Ιανουάριο του 2010!. Καθώς το ερώτημα που τέθηκε μήνες πριν φαίνεται ιδιαίτερα επίκαιρο επαναδημοσιοποιείται. (Έπεται το σχετικό κείμενο).

Πριν από λίγους μήνες η αναφορά στις λέξεις πτώχευση ή χρεοκοπία ή αναδιάρθρωση του χρέους θεωρούταν μια απαγορευμένη σκέψη! Οι λίβελοι των κυβερνώντων κατά όσων πρότειναν λύσεις με ανάλογο περιεχόμενο, θύμιζαν αφορισμούς της Ιεράς Εξέτασης.

Σήμερα με το αίσιον τέλος του προϋπολογισμού του 2010, οι ψίθυροι για την πολιτική εκείνη που θα οδηγούσε έγκαιρα στην πτώχευση, με οποιαδήποτε μορφή της, υποχωρούν ενόψει των νέων λύσεων που προτείνονται.

Τέτοιες είναι, η «συναινετική επαναδιαπραγμάτευση» του χρέους με τη βοήθεια των προτεινόμενων μηχανισμών στήριξης του ταμείου EFSF, μέσω της επαναγοράς των ελληνικών ομολόγων στο 70% περίπου της ονομαστική τους τιμής. Επίσης η επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου των 110 δις ευρώ σε 30 χρόνια είναι ante portas.

Το ελληνικό μαρτύριο λοιπόν τραβά σε βάθος χρόνου, ενώ νέοι σκληροί μηχανισμοί λιτότητας και εποπτείας των υποχρεωμένων κρατών μεθοδεύονται μαζί με το εν λόγω πακέτο σωτηρίας!. Επανέρχεται λοιπόν δριμύτερη η δεύτερη (ξεχασμένη) ενότητα της απόφασης της Συνόδου Κορυφής της 25ης Μαρτίου 2010, έμπνευσης Μέρκελ. Τα υπερχρεωμένα κράτη (πιο χρεωμένα σήμερα από ότι πέρυσι), ως ιδιαίτερα ευάλωτα, δεν έχουν πια άλλη επιλογή παρά να την αποδεχθούν. Διαφορετικά τα όσα ακούγονται για ευνοϊκές ρυθμίσεις εκ μέρους του EFSF, με σκοπό την επαναδιαπραγμέυση του χρέους τους δεν πρόκειται να τεθούν σε εφαρμογή. Από την άλλη, το όλο χρονοβόρο εγχείρημα θέτει πολλές προϋποθέσεις και εισάγει κινδύνους αποτυχίας (π.χ. μη απαναγορά ελληνικών ομολόγων στο 70% της τιμής τους, λόγω απροθυμίας των αγορών ή λόγω της απώλειας του πλεονεκτήματος του αιφνιδιασμού των αγορών κ.ά.)

Οι εδώ και ένα έτος μακρόσυρτες συζητήσεις περί στήριξης ή μη της υπερχρεωμένης Ελλάδας, οδηγώντας στην ξέφρενη κούρσα των spreads των ελληνικών δεκαετών ομολόγων, χρέωσαν την επόμενη γενιά με κάτι δις ευρώ τόκους, μέσα σε λίγους μόνο μήνες. Η όλη κατάσταση λοιπόν ‘έθρεψε’ για τα καλά τις αγορές!!!. Από την άλλη βέβαια χάθηκαν ‘φθηνές’ λύσεις δανεισμού της χώρας.

Οι ατέρμονες συζητήσεις λοιπόν με σκοπό την ‘σωτηρία’ της Ελλάδας από τις 25 Μαρτίου του 2010, εξυπηρέτησαν εσκεμμένα ή μη τα συμφέροντα των αγορών. Γιατί τα όσα συζητούνται σήμερα δεν αποφασίσθηκαν πιο νωρίς; Ποιο είναι σε τελική ανάλυση το κόστος για την Ελλάδα και την ΕΕ – και το κέρδος αντίστοιχα των αγορών – του δήθεν χρόνου ωρίμανσης της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης ή της ίδιας της ηγεσίας της;

Υπενθυμίζεται ότι οι λύσεις που προτείνονται μέσω του EFSF σήμερα για την επαναγορά του χρέους μας κ.λπ ήταν γνωστές από το 1989, ως παραλλαγή του Σχεδίου Μπρέιντλι, που εισήγαγε την ονομαζόμενη «συναινετική αναδιάρθρωση».

Δεδομένης της τόσο ρευστής κατάστασης, τίθεται ακολούθως υπό μορφή άσκησης ή συζήτησης ορθότερα, το ερώτημα αναφορικά με το σενάριο της πτώχευσης της χώρας μας όχι σήμερα, αλλά τον Ιανουάριο του 2010!. Μήπως μια τέτοια επιλογή θα μας στοίχιζε λιγότερο;

Η τελευταία θα μπορούσε να μεθοδευτεί ως εξής: Αναλυτικότερα, η τότε νέα κυβέρνηση με τη λήξη του 2009 και ενόψει της επερχόμενης πτώχευσης, μπορούσε να επιδιώξει τη λήψη ενός δανείου του υψηλότερου δυνατού, με τα επιτόκια φυσικά εκείνης της περιόδου. Η κίνηση αυτή θα μπορούσε να συνδυαστεί με την επιλογή ενός νέου στρατηγικού εταίρου εκτός της ΕΕ, εφόσον οι εταίροι μας στην ευρωζώνη ολιγωρούσαν. Οπότε τη θέση του EFSF θα έπαιρνε ο εν λόγω στρατηγικός εταίρος. Υπενθυμίζεται ότι η Κίνα δάνεισε τη Σερβία με επιτόκιο 3,5%.

Με την έλευση του 2010, η (προς πτώχευση) χώρα, θα μεθόδευε ένα δικό της σχέδιο «συναινετικής αναδιάρθρωσης» του χρέους. Με το ανωτέρω δάνειο, θα μεριμνούσε αρχικά για την ύπαρξη κάποιων ποσών ικανών να καλύψουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα της τρέχουσας χρονιάς. Κατόπιν, με το πλεόνασμα που θα εξασφάλιζε από το δάνειο αυτό, θα εξυπηρετούσε άμεσα και χωρίς χρονοτριβές, μέρος των πιο πιεστικών πιστωτών μας με την επαναγορά στο 65-70% του χρέους, όπως ακριβώς προτείνεται στις ημέρες μας. Την επόμενη βέβαια χρονιά το αργότερο, η κυβέρνηση έπρεπε να μεριμνούσε για ένα ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Η κα Μέρκελ εφέτος το Μάρτιο του 2011 θα επιβάλλει στην ουσία αυτό που θα κάναμε εμείς μόνοι μας!

Τα ανωτέρω (εκτός Μνημονίου φυσικά) δεν προϋποθέτουν έξοδο από το ευρώ. Απλά προβλέπουν ‘κούρεμα’ του παλαιού χρέους, με δική μας πρωτοβουλία, οδηγώντας στη μετάθεση αποπληρωμής στο απώτερο μέλλον των παλαιότερων υποχρεώσεων ή εξαναγκάζοντας τις αγορές να ακολουθήσουν μια πολιτική ήπιας αναδιάρθρωσης του χρέους, όμοιας αυτής που προτείνεται σήμερα.

Η πρόταση αυτή, αν και ενέχει ένα υψηλό ρίσκο θα οδηγούσε, εκτός των άλλων, στο ακόλουθο αποτέλεσμα:

Δε θα σερνόταν η Ελλάδα για περισσότερο από μια χρονιά στις πανάκριβες αγορές. Επιπλέον, η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης στις συγκεκριμένες επιλογές, θα ασκούσε ισχυρότατες πιέσεις για άμεση σύσταση μηχανισμών στήριξης των προς πτώχευση κρατών στην ΕΕ, περιορίζοντας στο έπακρο τα παιγνίδια των αγορών. Επίσης, όλοι οι εταίροι μας θα επιδίωκαν με τα όσα θα πρότειναν – δηλαδή τα όσα σήμερα προτείνουν μετά από μια ολόκληρη χρονιά– την επιστροφή της Ελλάδας στην ‘ομαλότητα’.

Κύριες προϋποθέσεις επιτυχίας μιας τέτοιας στρατηγικής:

1- Βαθιά γνώση των σχετικών πολιτικών και των όσων συνεπάγονται, εκ μέρους των υπουργών των εμπλεκομένων με τους εν λόγω χειρισμούς. Το γεγονός ότι κάποιος είναι οικονομολόγος ή πετυχημένος επιχειρηματίας ή απόφοιτος ονομαστού πανεπιστήμιου ή τέλος στέλεχος ενός διεθνούς οργανισμού δεν αποτελεί εχέγγυο επιτυχίας. Το ζήσαμε κατ’ επανάληψη!

2- Υψηλές ταχύτητες που θα ‘ξεσκούριαζαν’ το σκέλος της ανάπτυξης και το ΕΣΠΑ, δε θα καθυστερούσαν το συμμάζεμα εκείνο της οικονομίας σε χώρους όπου κυριαρχούν οι κομματικοί στρατοί (βλ. ΔΕΚΟ) ή στους Δήμους ή στο χώρο της Υγείας.

3- Ο αρχηγός της κυβέρνησης έπρεπε να έχει γερά νεύρα που θα τον βοηθούσαν να αντιμετωπίσει την κατακραυγή –αν όχι τις απειλές– όλων όσων θα ζημιώνονταν πρόσκαιρα. Το πολιτικό πόκερ από την άλλη θα ήταν ιδιαίτερα σκληρό, λόγω της συμμετοχής της χώρας στην ευρωζώνη, που εκ των πραγμάτων εισάγει μια μορφή συνεννόησης με τους υπολοίπους εταίρους.

4- Οι υπουργοί, υφυπουργοί και διοικητές οργανισμών θα ήταν αναγκαστικά οι άριστοι. Θα πολεμούσαμε πια με τους καλύτερους ‘στρατηγούς’ και όχι με τους ‘αυλικούς του κάθε παλατιού’ ή των ‘κολλητών’ των βαρόνων υπουργών της χώρας.

5- Η συνεννόηση της κυβέρνησης με τα πολιτικά κόμματα της χώρας στην εμπόλεμη αυτή κατάσταση, ως προαπαιτούμενο, θα τερμάτιζε την πολιτική υποκρισία και τον αριβισμό.

«Θα πτωχεύαμε τον Ιανουάριο του 2010 με τις τσέπες γεμάτες και με το μαύρο χρήμα στα σεντούκια μας. Αντίθετα τώρα, ως έρμαιο των αγορών και των επιλογών τρίτων, είμαστε περισσότερο αδύναμοι από ότι πέρυσι και πιο ευάλωτοι σε κάθε σκοπιμότητα, με τρύπιες τις τσέπες και τα σεντούκια αδειανά, βλέποντας να κλείνει η μία επιχείρηση μετά την άλλη λόγω των χωρίς τελειωμό φορολογικών βαρών», ισχυρίζονται πολλοί έμπειροι παίχτες της αγοράς.