<< ενάντια στο ρεύμα>>.
Ο Ηλίθιος του Ντοστογιέβσκι είναι ένας ήρωας του αυθεντικού συναισθήματος ενάντια στον εκφυλισμένο πολιτισμό.
Μέσα από αυτόν μιλάει μια αρχέγονη, σχεδόν θεϊκή σοφία που σκανδαλίζει, καταλύει τις κοσμικές συμβατότητες.
Ρομαντική αντιστροφή των αξιών : αυτοί που κατέχουν την αλήθεια δεν είναι πια οι ισχυροί και οι λόγιοι, αλλά οι περιθωριακοί.
Η εποχή μας έχει πάψει να σέβεται την ποιότητα και την καλλιέργεια. Τα είδωλά της βρίσκονται αλλού : στην γκλαμουριά και στην κομπίνα.
Το πιο δημοφιλές από τα μίντιά μας, η τηλεόραση, καταφέρνει να διευρύνει, ως το μη περαιτέρω, τα όρια της μηδαμινότητας, σε σημείο που εξαναγκαζόμαστε να σωπάσουμε, γοητευμένοι ή εξουθενωμένοι.
Βλέπουμε να κυριαρχούν οι εκπρόσωποι μιας στρατευμένης, χολερικής βλακείας, που μισεί θανάσιμα κάθετί το πνευματικό.
Στη λέξη κουλτούρα βγάζουν περίστροφο (επικαλούμενοι τα ρεκόρ τους στην τηλεθέαση ή την ακροαματικότητα) και μαζί με το κοινό τους γιουχάρουν τους κουλτουριάρηδες, τους ξενέρωτους που δεν εκστασιάζονται μπροστά στη μεγάλο τηλεπανηγύρι.
Αν ο επιθετικός ηλίθιος κατορθώσει κάποτε να γίνει ο απόλυτος άρχοντας της κοινωνίας μας, τότε ο καλλιεργημένος άνθρωπος θα καταντήσει ένα αξιοπερίεργο δείγμα αυτής της εξαφανιζόμενης φυλής, που εξακολουθεί ακόμα να ευλαβείται το βιβλίο, το ήθος και τη σκέψη.
Αυτές οι τέσσερις υπαρξιακές όψεις του άγχους ( του πρόσκαιρου, της ενοχής, του νοήματος και της ανεπάρκειας ) δεν είναι φυσικά διακεκριμένες η μία από την άλλη. Συνυπάρχουν ταυτόχρονα μέσα μας, Η μια ή η άλλη μπορούν, όμως, να υπερισχύουν ή να διαδραματίζουν ένα μικρότερο ρόλο, ανάλογα με τις περιστάσεις και τις ιστορικές περιόδους.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην κοινωνία μας και σ’αυτή την τεχνολογική εποχή που ζούμε, το άγχος του θανάτου και εν μέρει το άγχος της ενοχής έχουν καταπιεστεί, ενώ το άγχος της ανεπάρκειας και της απώλειας των αξιών έχουν αντίθετα ενισχυθεί και υπερτονισθεί.
Η κατάρρευση των συλλογικών μύθων και η αποδυνάμωση των κοινωνικών δεσμών στρέφει το άτομο σε μια εγωιστική ατομικότητα , ενώ πρέπει να επανασυνθέσει μόνος του τα νοήματα και να επιλέξει τις εναλλακτικές λύσεις, κάτι προφανώς αρκετά δύσκολο και πηγή έντονου άγχους.
Από τη στιγμή που αποδεσμεύεται από τα διανοητικά και καταπιεστικά κοινωνικά δεσμά, γινόμενο ο καθοδηγητής του εαυτού του, με μοναδική πυξίδα τη νόησή του, το άτομο χάνει ταυτόχρονα και την ασφάλεια ενός ξεκάθαρου χώρου, μιας τάξης, ενός καθορισμού.
Κερδίζοντας σε ελευθερία και δικαιώματα, μπήκε στην εποχή της αιώνιας βασάνου : της υπευθυνότητας, των επιλογών και των συνεπειών.
http://psycosynthesis.blogspot.com/2008 ... -post.html