Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ
ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΕΩΣ
ΤΟΥ ΔΙΚΟΜΑΤΙΣΜΟΥ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΕΙ
ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ
MELT-DOWN
ΤΟΥ ΠΥΡΗΝΑ
ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΣΕΛΘΕΙ
ΣΕ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ
CHAIN REACTION
GOD SAVE THE LAMOGIA !
Ο Νίκος Αλιάγας στο protothema.gr
Η ακροδεξιά χαμογελαστή κυρία Λεπέν
web only
28/03/2011 07:00
Ανοιξιάτικο τοπίο στη γαλλική πρωτεύουσα και οι Παριζιάνοι έβγαλαν κάπως πρόωρα τα χειμωνιάτικα, κυκλοφορώντας με τα καλοκαιρινά τους, αδιαφορώντας για το ιαπωνικό ραδιενεργό σύννεφο από πάνω τους. Οσο για τον πόλεμο στη Λιβύη, τους αφήνει παγερά αδιάφορους το γεγονός ότι αεροσκάφη της γαλλικής αεροπορίας βομβαρδίζουν καθημερινά τις αμυντικές γραμμές του συνταγματάρχη Καντάφι. Ακόμη και οι ισχυρισμοί του Λίβυου ηγέτη περί χρηματοδότησης της προεκλογικής καμπάνιας του Νικολά Σαρκοζί πριν από λίγα χρόνια δεν φαίνεται να ταράζουν και τόσο το όλο κλίμα. Ο Γάλλος πρόεδρος, πάντως, φέρεται αποφασισμένος και στέλνει τον στρατό του στο όνομα της Δημοκρατίας, ζητώντας από τον Καντάφι και την κλίκα του να σταματήσουν επιτέλους την αιματοχυσία. Στη Γαλλία, τώρα, έχουμε μπει άτυπα στον χορό του προεκλογικού αγώνα, κι ας θέλουμε έναν χρόνο ακόμα για τις προεδρικές εκλογές. Ο Σαρκοζί παρουσιάζεται και προβάλλει με το προφίλ του ηγέτη και η αλήθεια είναι πως εξέπληξε τους Δυτικοευρωπαίους συμμάχους με την πρωτοβουλία του να στείλει βομβαρδιστικά στη Λιβύη, γιατί η Γαλλία δεν συνηθίζει να εμπλέκεται τόσο εύκολα και άμεσα σε εξωτερικές υποθέσεις, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για εμπόλεμη κατάσταση.
Το μήνυμα, λοιπόν, είναι σαφές: ο Σαρκοζί υποδεικνύει και αποδεικνύει με τον τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει ότι η Γαλλία αποτελεί ακόμα υπερδύναμη και ότι είναι σε θέση να παίξει σοβαρότατο ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις όταν η επικαιρότητα το απαιτεί. Γνωρίζει επίσης εξίσου καλά πως μια υπερδύναμη πρώτα χτυπάει και μετά υπεισέρχεται σε συζητήσεις. Εξω, λοιπόν, ο Γάλλος πρόεδρος τα πάει καλά. Οσον αφορά στα εσωτερικά θέματα, η κατάσταση είναι λίγο περισσότερο πολύπλοκη. Αν οι γαλλικές προεδρικές εκλογές γινόντουσαν σήμερα αντί για την άνοιξη του 2012, τότε ο Σαρκοζί πιθανότατα θα τις έχανε. Η αναμενόμενη υποψηφιότητα του προέδρου του ΔΝΤ, μεσιέ Ντομινίκ Στρος-Καν (αυτού που ξεστόμισε ανερυθρίαστα ότι η Ελλάδα είναι χωμένη μέσα στα σκατά) με το στρατόπεδο των Σοσιαλιστών και η όλο και αυξανόμενη δημοτικότητα της Μαρίν Λεπέν (κόρης του Ζαν-Μαρί Λεπέν που πήρε τη σκυτάλη του κόμματος από τον πατέρα της) στην ηγεσία του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου φαίνεται πως έχουν αλλάξει τα μέχρι στιγμής δεδομένα.
Ο Στρος-Καν, μια και διετέλεσε πολλές φορές υπουργός στο παρελθόν, γνωρίζει αρκετά καλά τους κρατικούς και κυβερνητικούς μηχανισμούς, ενώ η απόσταση που τον χωρίζει από τη Γαλλία, λόγω των καθηκόντων του στην Ουάσινγκτον, όπου η έδρα του ΔΝΤ, τον έχει μέχρι στιγμής προστατεύσει από τον κορεσμό και την καθημερινή τριβή με την πολιτική επικαιρότητα. Από την άλλη, η 42άρα θυγατέρα του Λεπέν, εκμεταλλευόμενη την παγκόσμια κρίση, την αγανάκτηση και τον θυμό των πολιτών απέναντι στα διάφορα σκάνδαλα διαφθοράς που έχουν στιγματίσει την κυβερνητική παράταξη, εμφανίζεται πιο προσιτή, αποφεύγοντας το προφίλ του πατέρα της, με τις γνωστές εμμονές του περί ακραίας ξενοφοβίας, αντισημιτισμού κ.λπ. κ.λπ. Εν ολίγοις, η Γαλλία ό,τι έχει να πει στους Γάλλους το ξεκαθαρίζει με απλό και συνοπτικό τρόπο: δεν θέλουμε το κακό των ξένων, επιθυμούμε όμως να παραμείνουν στη χώρα τους. Μήπως σας θυμίζει κάτι; Οταν η κρίση ρίχνει το ηθικό ολόκληρων κοινωνιών, όταν ο λαός μαστίζεται από την ανεργία και το μέλλον του φαντάζει πλέον αβέβαιο, η γνωστή εύκολη λύση είναι μία: για όλα φταίνε οι ξένοι. Εκεί αρχίζουν, λοιπόν, τα δύσκολα.
Ο κίνδυνος με τη Μαρίν Λεπέν είναι ότι τους τελευταίους μήνες προσπαθεί με μια έξυπνη και υπόγεια στρατηγική πολιτικής εκστρατείας να πείσει τους Γάλλους ψηφοφόρους ότι δεν είναι και τόσο κακό δα να ψηφίσεις Εθνικό Μέτωπο, ενοχοποιώντας έτσι την παραδοσιακή Δεξιά που δεν έκανε, λέει, τη δουλειά της, καθώς, ούτε λίγο ούτε πολύ, μοιράζεται την πίτα με τους Σοσιαλιστές από τη δεκαετία του ’80, παρουσιάζοντάς τους όλους διεφθαρμένους. Μήπως και αυτό σας θυμίζει κάτι; Η θυγατέρα Λεπέν διαθέτει καλό λόγο, είναι επικοινωνιακή, δεν απαντάει ποτέ στα προβλήματα με συγκεκριμένες λύσεις, ενώ ξέρει να παίζει καλά με τον θυμό και την αγανάκτηση της μεσαίας τάξης. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, ώστε οι τελευταίες δημοσκοπήσεις τη φέρνουν στην προεδρική εκστρατεία από τον πρώτο γύρο των επόμενων εκλογών.
Το δίλημμα, πάντως, που προκύπτει έχει ως εξής: πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να τιμωρήσουν τα παραδοσιακά δημοκρατικά κόμματα με ψήφο διαμαρτυρίας υπέρ του Εθνικού Μετώπου, αλλά ο κίνδυνος να δοθεί η εξουσία σε ένα ακροδεξιό κόμμα παραμένει.
Ο Νικολά Σαρκοζί το γνωρίζει καλά και δεν φαίνεται διατεθειμένος να κάνει ούτε βήμα πίσω, γι’ αυτό και έχει δώσει εντολή στα ευαίσθητα υπουργεία να ακολουθούν πιο σκληρή και συντηρητική γραμμή και γλώσσα απέναντι σε φλέγοντα ζητήματα όπως η μετανάστευση.
Ουδέποτε, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, ένα ακροδεξιό κόμμα φλέρταρε τόσο ανοιχτά και απενοχοποιημένα με την εξουσία.
Οι Γάλλοι είναι στ’ αλήθεια διατεθειμένοι να δώσουν πίστωση χρόνου εξουσίας στη Μαρίν Λεπέν ή απλώς παίζουν με τα νεύρα των δύο μεγάλων κομμάτων της χώρας;
Οι επόμενοι δώδεκα μήνες θα δείξουν…
http://www.youtube.com/watch?v=Ggd3TkJjlk8