Προσέξτε όμως τι γίνεται τώρα μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ. Οι φεουδάρχες που είδαν τις γούνες τους να καίγονται από την κρίση του 2007-08, ρέφαραν με τα χρήματα που τους έδωσε το κράτος μέσω του QE1, μέσω δηλαδή αυτού του έμμεσου τυπώματος. Αυτά τα χρήματα φούσκωσαν το χρηματιστήριο αρχικά (που σταθεροποιήθηκε αντί να καταρρεύσει) και έδωσαν κέρδη στις μεγάλες επιχειρήσεις. Μη φανταστείτε πραγματικά κέρδη, μιλάμε μόνο για μάρκες στο καζίνο αυτή τη στιγμή. Τώρα που όλοι στις ΗΠΑ περιμένουν τις νέες διευκολύνσεις και το νέο “τύπωμα” (QE2), αντί να περιμένουν, παίρνουν όλα τα χρήματα που “κέρδισαν” πέρσι και τα βγάζουν εκτός ΗΠΑ, “επενδύοντας” στο εξωτερικό, σε οικονομίες που θεωρούνται ακόμα υγιείς. Ήδη το βραζιλιάνικο ρεάλ έχει ανατιμηθεί από το ζεστό χρήμα που εισέρχεται στη χώρα και έκανε τον υπουργό οικονομικών να γκρινιάζει. Το ίδιο συμβαίνει και με το Ταιλανδικό Μπάχτ (ναι αυτό που ξεκίνησε την κρίση του 1997) που έχει ανατιμηθεί ήδη 11% από τις αρχές του χρόνου σε σχέση με το δολάριο. Την ίδια γκρίνια ακούμε και από τις αρχές της Κορέας, της Σιγκαπούρης και της Κολομβίας.
Μα λεφτά τους δίνουνε, θα μου πείτε, γιατί παραπονιούνται. Δεν βλέπουν τον ΓΑΠ που θέλει απεγνωσμένα ξένες “επενδύσεις”? Λοιπόν δώστε βάση στο κόλπο. Τα λεφτά για τα οποία μιλάμε εδώ, δεν είναι ακριβώς ίδια με αυτά που βγάζετε εσείς κι εγώ από τις δουλειές μας. Μοιάζουν το ίδιο, μυρίζουν το ίδιο και έχουν την ίδια αξία. Μόνο που αυτά τα χρήματα δημιουργήθηκαν από ένα λογιστικό τρύκ που έκανε η αμερικάνικη FED αγοράζοντας αμερικάνικα ομόλογα και τοξικά δάνεια από τις τράπεζες. Με λίγα λόγια οι αμερικάνοι φεουδάρχες πάνε να “επενδύσουν” σε όλες αυτές τις χώρες με χρήματα του “αέρα”. Τα οποία μπαίνουν στην τοπική οικονομία, αγοράζουν ακίνητα, μετοχές και άλλα assets και περιμένουν την ανατίμησή τους (ή την υποτίμηση του δολαρίου λόγω του QE2). Όμως η ίδια η εισαγωγή αυτού του ζεστού αέρα, δημιουργεί από μόνη της πίεση και στρεβλώσεις στις τιμές της ντόπιας αγοράς. Διότι τα σπίτια δεν τα θέλει κανείς για να ζήσει, τα θέλει μόνο για όσο διάστημα κρατά η νέα υποτίμηση του δολαρίου. Και φυσικά ούτε λόγος για τη δημιουργία παραγωγικών υποδομών. Το ζεστό χρήμα πρέπει να είναι έτοιμο να φύγει με την πρώτη ευκαιρία και το μόνο που το απασχολεί είναι η εκμετάλλευση των ήδη υπαρχουσών υποδομών (άρα ιδιωτικοποιήσεις).
Για να καταλάβουμε τη διαφορά του “αέρα”, σκεφτείτε πως εγώ (ένας Ταϊλανδός μεσοαστός) έχω 50.000 ευρώ στην τράπεζα από τη δουλειά μου. Κι εσείς (ένας φτωχομπινές αμερικάνος με MBA) δεν έχετε παρά 10.000 ευρώ. Εγώ πάω στην τράπεζα και ζητάω δάνειο και η τράπεζα μου λέει πως μπορεί να μου δώσει άλλα 100.000 ευρώ. Αυτό το ονομάζουμε μόχλευση 2 προς 1. Έτσι εγώ βγαίνω στην πιάτσα και πάω να πάρω το σπίτι που αξίζει 150.000 ευρώ. Εσείς όμως επειδή έχετε έναν φίλο στην τράπεζα (ας τον ονομάσουμε τυχαία Μπερνάνκι), σας προσφέρει μεγαλύτερο δάνειο ύψους 200.000 ευρώ και έτσι έχετε μεγαλύτερη μόχλευση 20 προς 1. Κι έτσι εσείς με τα 210.000 ευρώ στην τσέπη πάτε και μου κλέβετε το σπιτάκι μου.
Κι όλο αυτό το παιχνίδι υπερβάλλουσας ρευστότητας γίνεται την ίδια στιγμή που πάνω από 50εκ αμερικάνοι ζούνε με επιδόματα πρόνοιας (κι όταν λέμε πρόνοια μη φανταστείτε τη σουηδία), ενώ πάνω από 30% των στεγαστικών δανείων είναι αρνητικά (το δάνειο είναι μεγαλύτερο της αξίας του σπιτιού, κάτι που ονομάζεται και underwater). Ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ πως πάμε ολοταχώς για φεουδαρχοποίηση?
http://techiechan.com/?p=663
