Και παντα με χιουμορ....

Μια εικονα χιλιες λεξεις............

Πολυ απλα
αυτο που ειδαμε δεν ειναι κατι που συνεβει απο λάθος ή αβλεψία

ηταν κατι απολυτα συνειδητο και στοχο ειχε τον οικονομικο μετασχηματισμο

γιατι το προηγουμενο συστημα εξωκειλε και ο κοσμος αλλαξε

πτωση ανατολικου μπλοκ-αναθεωρηση κανονων παιχνιδιου

οι πρωτες υλες ειχαν κρατηθει χαμηλα για χρονια

για να πεσει το ανατολικο μπλοκ

τωρα ξαναμοιραζεται η τραπουλα

το θεμα ηταν να γινουν οι πολυ μεγαλοι μεγαλυτεροι τρωγοντας καποιους μεγαλους
και οι μικροι στριμωγμενοι στον υπερδανεισμο που τους επεβλήθη
να μην μπορεσουν να επωφεληθουν

το πραγμα δεν τους εχει παει τοσο καλα οσο νομιζαν
και για αυτο το λογο οι αυξησεις κεφαλαιου
και η γενικη καταστροφολογια

παντα ειναι επικινδυνοι


20/7/2009 10:03
xristos 666



ο πληθωρισμός θα προηγηθεί στην Αμερική και θα ακολουθήσει η Ευρώπη.


25/4/2009 10:48
xristos 666

AYTO MOY AΡΕΣΕ ΤΟ ΓΡΑΦΗΜΑ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΧΡΩΜΑ....

ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ...

Κολ και Σρέντερ: Η Μέρκελ είναι το πρόβλημα της Ευρώπης
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 20/05/2011, 08:02


Υπό δραματική αμφισβήτηση έχει τεθεί πλέον η Αγκελα Μέρκελ και ο συνολικός της ρόλος στην πορεία της Ευρώπης με αιχμή το ελληνικό πρόβλημα.
Τις τελευταίες 48 ώρες ακόμα δύο πρώην γερμανοί καγκελάριοι, ο Χέλμουτ Κολ και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, ακολούθησαν τον προκάτοχό τους Χέλμουτ Σμιτ λέγοντας ότι η πολιτική της κοινής τους διαδόχου είναι η κύρια πηγή του προβλήματος στην ευρωζώνη και οδηγεί την Ευρώπη σε εθνικιστική διάλυση. Κολ και Σρέντερ επιχειρούν βίαια να ταρακουνήσουν τη γερμανική κοινή γνώμη και ζητούν από την καγκελάριο να μην οδηγήσει την Ελλάδα σε καταστροφή. Γιατί; Επειδή βλέπουν ότι αυτή ακριβώς η πολιτική ασκείται σήμερα πεισματικά από το Βερολίνο. Και της αποδίδουν και ιδιοτελή κίνητρα…

Παρουσία της ίδιας της κυρίας Μέρκελ, ο πάλαι ποτέ πολιτικός της πατέρας Χέλμουτ Κολ απευθύνει μια δραματική έκκληση «να μην επανεθνικοποιηθούν οι ευρωπαϊκές πολιτικές» και καλεί τη Γερμανία να στηρίξει την Ελλάδα, για να συμπληρώσει: «Οποιος λέει ότι πρέπει να τα καταργήσουμε όλα και να ξεκινήσουμε από την αρχή, πλανάται». Ζητάει ξεκάθαρα από το Βερολίνο να πάψει να λειτουργεί ηγεμονικά, εθνικιστικά και αντιευρωπαϊκά.

Την ίδια στιγμή, ο Γκέρχαρντ Σρέντερ εξαπολύει εξίσου σκληρά πυρά: την κατηγορεί για ακραίο λαϊκισμό, λέει ότι υπέθαλψε τον κίτρινο Τύπο στη χώρα, ότι καθυστέρησε, ότι έκανε λάθος, ότι η πολιτική της να «εξοντώσει τους Ελληνες, ακινητοποιώντας την οικονομία» είναι εντελώς λανθασμένη και τη θεωρεί υπεύθυνη για το ανθελληνικό κλίμα που διαμορφώθηκε στη Γερμανία και έχει εγκλωβίσει τώρα και την ίδια την κυβέρνηση που το υπέθαλψε.

Αμέσως μετά, τη σκυτάλη παίρνει ο πρόεδρος των Σοσιαλδημοκρατών Σίγκμαρ Γκάμπριελ λέγοντας για την κυρία Μέρκελ ότι «είναι ντροπή να εξευτελίζει τόσο αβασάνιστα την ευρωπαϊκή ιδέα, μόνο και μόνο για να αποσπάσει το φτηνό χειροκρότημα του λαϊκίστικου Τύπου. Ετσι υποδαυλίζει τις αντιευρωπαϊκές προκαταλήψεις, αντί να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες της για το σύνολο της Ευρώπης». Πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του, ακολουθούν ηγέτες άλλων αριστερών κομμάτων της Γερμανίας, αλλά και ομοβροντία δημοσιευμάτων του σοβαρού γερμανικού Τύπου που την επικρίνουν απερίφραστα.

Τι σημαίνει το γεγονός ότι τρεις, πλέον, πρώην Γερμανοί καγκελάριοι αλλά και τόσοι άλλοι παράγοντες επιτίθενται με τέτοια σκληρότητα στη σημερινή ηγέτη της Γερμανίας, η οποία, ας μην το ξεχνάμε, αποδοκιμάζεται επίσης και σε όλα τα γερμανικά κρατίδια στα οποία γίνονται τοπικές εκλογές τον τελευταίο χρόνο;

Τι σημαίνει ότι ο Χέλμουτ Κολ, ο άνθρωπος που επανένωσε τη Γερμανία ζητάει να αποφευχθεί η «επανεθνικοποίηση»; Ενα σημαίνει και μόνον: ότι, όλοι αυτοί, ηγέτες, πρώην ηγέτες, μέσα ενημέρωσης και πολίτες αγωνιούν πλέον για την ίδια την Ευρώπη, βλέποντας την προσπάθεια που κάνει η κυρία Μέρκελ να μετατρέψει το κοινό οικοδόμημα σε γερμανικό λατιφούντιο.

Γιατί άραγε αντιδρούν με τέτοια οξύτητα; Επειδή δεν έχουν τι να κάνουν; Ή, μήπως, είναι αντιγερμανοί; Ή αντιδρούν γιατί έχουν, όσοι εξ αυτών έχουν, πολιτικές διαφορές με την κυρία Μέρκελ; Ή μήπως από υπερβολική αγάπη για την Ελλάδα;

Ασφαλώς για κανέναν από αυτούς τους λόγους. Αντιδρούν επειδή βλέπουν ότι αυτή η σημερινή πολιτική του Βερολίνου στρέφεται εναντίον της πολιτικής που εκείνοι υπηρέτησαν, όπως και όλοι οι μεταπολεμικοί γερμανοί καγκελάριοι: της ευρωπαϊκής Γερμανίας. Βλέπουν ότι έχει αντιστραφεί με την πολιτική της γερμανικής Ευρώπης. Και ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει αυτό και πού μπορεί να οδηγήσει.

Ολα τα παραπάνω δεν τα λέει οποιοσδήποτε τρίτος, ούτε κάποιος έξω από τη Γερμανία. Τα λένε εν χωρώ οι άνθρωποι που οδήγησαν τη Γερμανία για τα προηγούμενα είκοσι χρόνια και που δημιούργησαν τόσο τη μεγάλη ενωμένη Ευρώπη, όσο και το κοινό νόμισμα. Και καθιστούν έτσι σαφές ότι το πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό καθώς, υπό τις ευλογίες της Αγκελα Μέρκελ, η πολιτική έχει υποκατασταθεί από τις επιθυμίες των τραπεζιτών που διοικούν τα πάντα στο όνομα μιας δήθεν τεχνοκρατικής νομοτέλειας...

Ευτυχώς, έστω και αργά, πολλοί και σημαντικοί Γερμανοί αντιδρούν πια στο κακό που γίνεται για την Ευρώπη από τις εμμονές μιας γυναίκας που μεγάλωσε και αναπτύχθηκε στη χώρα του Χόνεκερ και που βλέπει τον εαυτό της σε ρόλο, οικονομικού, έστω, αυτοκράτορα, αλληλοβοηθούμενη με συμφέροντα. Να δούμε εμείς πότε, αν και πώς θα αντιδράσουμε στη λαίλαπα την οποία ανοήτως και φοβικά έχουμε αποδεχθεί ως θεϊκή εντολή. Η αποκαθήλωση της Αγκελα Μέρκελ άρχισε. Το θέμα είναι αν προλάβει να ολοκληρωθεί προτού εκείνη καταστρέψει τα πάντα.

gmalouchos@tovima.gr

Είκοσι χρόνια μετά: τα μαθήματα της γιουγκοσλαβικής τραγωδίας
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

‘Hταν Ιούλιος του 1991, σε μια δεξίωση του Σοβιετικού Προέδρου Μιχαήλ Γκορμπατσώφ στη Μόσχα, όταν είδα νάρχεται καταπάνω μου, εξοργισμένος και φουριόζος, ένας Αυστριακός φίλος, ανταποκριτής στην ΕΣΣΔ της κρατικής ραδιοτηλεόρασης της χώρας του. Μόλις είχε γυρίσει από τη Βιέννη.


Αγανακτισμένος και σοκαρισμένος, μου διηγήθηκε μια συζήτηση που είχε με έναν Υπουργό της κυβέρνησής του, που έτριβε τα χέρια του από ικανοποίηση για τον επερχόμενο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Με τον πόλεμο, προέβλεπε ο Υπουργός, θα κλείσει η σιδηροδρομική και οδική σύνδεση μέσω Γιουγκοσλαβίας και οι Αυστριακοί θα βγάλουν τρελλά λεφτά γιατί έχουν συμφωνήσει τον εκσυγχρονισμό των βουλγαρικών σιδηροδρόμων. Δεν καταστρέφεις τον κόσμο μόνο για το κέφι σου ή τις φαντασιώσεις μιας αναβίωσης των Αψβούργων, συνήθως κυττάς να βγάλεις και κάτι.

Μάρτυς ορισμένων τέτοιων περιστατικών, λόγω ενδιαφέροντος και επαγγελματικής ιδιότητος, τα έχω αποθηκεύσει στη μνήμη μου, μη ξεχαστώ κι εγώ από την παραπλανητική ρητορεία των κυρίαρχων, και αγνοήσω την αποτρόπαιη πραγματικότητα του “προϊστορικού”, βάρβαρου κόσμου μας.

Συνάντησα άλλωστε έκτοτε πολλές φορές αυτό τον θανατηφόρο συνδυασμό ιδιοτέλειας και μυωπίας που οδηγεί στις μεγάλες καταστροφές. Νομίζω ότι τον διακρίνω και στον τρόπο που οι ευρωπαϊκές ελίτ, περιλαμβανομένης της ελληνικής, αντιμετωπίζουν το ελληνικό-ευρωπαϊκό ζήτημα, αυξάνοντας την πιθανότητα “πολέμων χρέους” στην Ευρώπη, που θα καταστρέψουν τις κοινωνίες μας, καθιστώντας τες έρμαια του αναδυόμενου “Κράτους των Αγορών”, με τον ίδιο μηχανισμό που οι “στρατιωτικοί πόλεμοι” του 20ού άφησαν την ήπειρο έρμαιο των ΗΠΑ.

Το παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας

Η Γιουγκοσλαβία του Τίτο ήταν μια ιδιότυπη σύνθεση μέσα στην αντίφαση. Μεταξύ σχεδίου και αγοράς, σοσιαλισμού και καπιταλισμού, ελευθερίας και αυταρχισμού, Ανατολής και Δύσης. Προσπάθησε να αποφύγει τον τερατώδη δρόμο του σοβιετικού Λεβιάθαν, εισάγοντας την αυτοδιαχείριση και καθιστάμενη σύμβολο του αντισταλινικού κομμουνισμού (ως γραμματέας της Τετάρτης Διεθνούς, ο δικός μας Μιχάλης Ράπτης οργάνωνε τότε “ταξιαρχίες νέων” από όλο τον κόσμο να τη βοηθήσουν).

Το Κόμμα όμως διατήρησε ζηλότυπα την πολιτική εξουσία, αρνούμενο να γενικεύσει την ιδέα πέραν του εργοστασιακού επιπέδου. Αργότερα, η είσοδος του ΔΝΤ υπονόμευσε συστηματικά τα “σοσιαλιστικά” στοιχεία της γιουγκοσλαβικής οικονομίας, αλλά και ευνόησε από τότε τις φυγόκεντρες τάσεις, που οδήγησαν στην τραγωδία της δεκαετίας του 1990. Ο Τάκης Μπενάς, που συμμετείχε σε μια αντιπροσωπεία του ΚΚΕεσ. που είδε τον Τίτο πριν τον θάνατό του, διηγείται την ομολογία του Γιουγκοσλάβου ηγέτη ότι το πείραμα απέτυχε.

Τα κριτήρια βέβαια της Ιστορίας δεν είναι τα ίδια με αυτά της Πολιτικής. Απέτυχε μεν ως πείραμα εγκαθίδρυσης μιας ιδανικής κοινωνίας, η Γιουγκοσλαβία υπήρξε όμως ένα σχετικά ελπιδοφόρο πείραμα, σχετικής τουλάχιστον ελευθερίας για τον λεγόμενο “σοσιαλιστικό κόσμο”, που ασφαλώς θα μελετήσει προσεκτικά η ανθρωπότητα, αν ξαναθέσει το ζήτημα της οικονομικής δημοκρατίας. ¨Ηταν επίσης ένα πολύ επιτυχές πείραμα ειρηνικής και δημοκρατικής εθνικής συνύπαρξης, με την εξαίρεση ίσως των Αλβανών. Τη θαύμαζαν σε Ανατολή και Δύση, τη θεωρούσαν το “στολίδι των Βαλκανίων”.

Αυτά, μέχρι το 1990, όταν “αυτοκτόνησε” o “σοβιετικός κομμουνισμός”, ανατρέποντας τις βασικές ισορροπίες που είχαν προκύψει στο έδαφος της νίκης επί του φασισμού, το 1945. Δηλαδή τη γεωπολιτική ισορροπία Ανατολής και Δύσης και την κοινωνική ισορροπία Κεφαλαίου και Εργασίας. Η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού στο οικονομικό επίπεδο, η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και της διεθνούς αριστεράς στο πολιτικό, τροποποίησαν δραματικά τα παγκόσμια δεδομένα, ξεκινώντας μια σειρά από “μετασεισμούς”, οδηγώντας στους διαδοχικούς αραβικούς πολέμους και, τώρα, στο εγχείρημα κατεδάφισης της κοινωνικής, δημοκρατικής Ευρώπης που άρχισε από την Ελλάδα. Μαζί με τις παγκόσμιες ισορροπίες, κατέρρευσε και το σύμβολό τους, η γιουγκοσλαβική τους “συμπύκνωση”.

Οι έμποροι των Εθνών

Η ιθύνουσα, όλο και περισσότερο αστικοποιούμενη, γραφειοκρατία γρήγορα διασπάστηκε, μεταξύ όσων επεδίωκαν να διατηρήσουν μια ισχυρή εθνική εξουσία, στη μετάβαση προς τον καπιταλισμό και όσων προσανατολίστηκαν σε μια πλήρως εθελόδουλη ένταξη στο δυτικό σύστημα. Οι δύο πτέρυγες βρήκαν νομιμοποιητική βάση στις εκατέρωθεν εθνικές ταυτότητες. Δεν θα είχαν όμως φτάσει εύκολα στον εμφύλιο, αν οι γραφειοκρατίες των “περιφερειακών” Δημοκρατιών δεν έβρισκαν πρόθυμο στήριγμα στη Γερμανία και το Βατικανό. Αν κάποιοι θα έπρεπε να δικαστούν για το έγκλημα στη Γιουγκοσλαβία, αυτοί θα ήταν, πριν από όλους, ο Κολ, ο Γκένσερ και ο Ιωάννης-Παύλος.

Τον Δεκέμβριο του 1991, εκμεταλλευόμενη το κενό εξουσίας στη Μόσχα, η Γερμανία επέβαλε στην ΕΟΚ την αναγνώριση των ομόσπονδων Δημοκρατιών ως ανεξαρτήτων κρατών. Η μετατροπή των εσωτερικών διοικητικών ορίων σε διεθνή σύνορα, δεν ήταν μόνο μια κραυγαλέα παραβίαση των συμφωνιών του Ελσίνκι, κατέστησε και αναπόφευκτους τους πολέμους που ακολούθησαν. Μέσα στα νέα κράτη ζούσαν συμπαγείς σερβικοί πληθυσμοί, που φυσικά δεν θα αποδέχονταν ποτέ ειρηνικά ότι … μετανάστευσαν ξαφνικά στο … εξωτερικό!

Η Γερμανία όμως δεν σκέφτηκε, ξεκινώντας ουσιαστικά τον πόλεμο, αν μπορεί όντως να τον τελειώσει. Αυτός ο τρόπος δράσης είναι «κλασικός» για αυτή τη χώρα, αφού συνέβη και με τους δύο παγκόσμιους πολέμους και με τον οικονομικό πόλεμο κατά της Ελλάδας το 2009-10 και ερμηνεύεται από ιδιαίτερους ιστορικούς και ψυχολογικούς όρους. Παραδόξως μάλιστα, υπάρχει μεγάλη ομοιότητα μεταξύ σερβικής και γερμανικής αλαζονείας, αμφότερες κυττάνε τις μικρότερες δυνάμεις, αγνοώντας τις μεγαλύτερες που καραδοκούν!

Το αποτέλεσμα ήταν ότι, η πρώτη πράξη γερμανικής και, κατ’ επέκτασιν, ευρωπαϊκής «στρατηγικής ενηλικίωσης» μετά το τέλος του “Ψυχρού Πολέμου” δεν κατέληξε πουθενά αλλού παρά στην … πανηγυρική επιστροφή των Αμερικανών στα Βαλκάνια! Και οι Αμερικανοί αντάμειψαν τη γερμανική στρατηγική ηλιθιότητα κολακεύοντας τον γερμανικό ραβανσισμό – τα γερμανικά αεροπλάνα ήταν τα πρώτα που βομβάρδισαν το Βελιγράδι της αντίστασης στον φασισμό! Ακόμα και ο Γιόσκα Φίσερ σόκαρε έναν συνομιλητή του, νυν Πρωθυπουργό στην Ευρώπη, όταν εξέφρασε χαρά για τον πόλεμο στον Κόσοβο, με το επιχείρημα “είναι ο πρώτος πόλεμος που θα κερδίσουμε”.

Πολύ πιο μαθημένη από τους Γερμανούς στο παιχνίδι της κυριαρχίας, η Θάτσερ αναγνώρισε ότι τα Βαλκάνια έγιναν, με αυτούς τους πολέμους, το πειραματόζωο της νέας παγκόσμιας τάξης, στην πραγματικότητα μιας αυτοκρατορίας του χάους και του κατακερματισμού.

Ερείπια που κιαπνίζουν

Σήμερα, το κάποτε στολίδι των Βαλκανίων είναι ένας σωρός από εθνικά και κοινωνικά ερείπια, μια σειρά μικροκρατών, έρμαιων των διεθνών δυνάμεων. Πέντε «κράτη» φύτρωσαν στο έδαφος ενός. Καμιά από τις πέντε χώρες, ούτε καν οι πιο εύπορες Σλοβενία και Κροατία, δεν έχουν φτάσει ακόμα το ΑΕΠ του 1990! Το διεθνές έγκλημα απέκτησε πολύ βολικά «δουκάτα» στο Κόσοβο και το Μαυροβούνιο. Αφού γνώρισαν την κρίση του τιτοϊκού πολυεθνικού «σοσιαλισμού» και τις οδύνες των νεοφιλελεύθερων «θεραπειών-σοκ» και των εμφύλιων συρράξεων, οι Γιουγκοσλάβοι πλήττονται τώρα από την κρίση του καπιταλισμού και τον απατηλό χαρακτήρα του ευρωπαϊκού ονείρου. Τα Βαλκάνια στο σύνολό τους, έγιναν μια μαύρη τρύπα του διεθνούς συστήματος, που περιμένει τη σωτηρία της.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Kόσμος του Επενδυτή, 25.6.2011

Χέρμαν βαν Ρομπέι: Υπάρχει ισχυρή βούληση σε ανώτατο επίπεδο
Από την Deutsche Welle

DW, Σταμάτης Ασημένιος - Υπεύθ. Σύνταξης: Κώστας Συμεωνίδης17/07/2011 | 18:57Τελευταία Ενημέρωση 18:57 17/07/2011

Σύμφωνα με τον Χέρμαν βαν Ρομπέι, «ο ρόλος του Ευρωπαϊκού ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα πρέπει να επανακαθοριστεί»προηγούμενο1 από 1επόμενο


Ενόψει της κρίσιμης συνάντησης, τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. «Όλα είναι στο τραπέζι και δεν υπάρχουν πλέον ταμπού», ήταν το μήνυμα της εβδομάδας, με τον γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να μην αποκλείει πλέον μια «επιλεκτική χρεοκοπία», όπως δεν αποκλείει πλέον τόσο κατηγορηματικά και την επαναγορά των ελληνικών ομολόγων σε τιμές αγοράς με πόρους του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF).

Το μόνο που είναι σίγουρο είναι η ακλόνητη βούληση των Ευρωπαίων να δραστηριοποιηθούν, υπογραμμίζει ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρομπέι. «Θέλω να επισημάνω ότι υπάρχει η ισχυρή βούληση σε ανώτατο επίπεδο να γίνουν όλα όσα πρέπει να γίνουν προκειμένου να διασφαλιστεί η σταθερότητα στην ευρωζώνη. Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων θα πρέπει να απαλλαγούν από την εσωτερική πολιτική των χωρών τους και θα το πράξουν», λέει με βεβαιότητα ο κ. βαν Ρομπέι..

Ο ρόλος του EFSF θα πρέπει να επανακαθοριστεί

Τα βλέμματα είναι τώρα στραμμένα στην Πέμπτη, οπότε και θα συναντηθούν οι ηγέτες των χωρών της ευρωζώνης. Στο παρασκήνιο οι υπουργοί Οικονομικών του Eurogroup εργάζονται πυρετωδώς στην κατεύθυνση μιας πρότασης που θα διασφαλίζει τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο κόστος ενός δεύτερου πακέτου στήριξης της Ελλάδας. Σύμφωνα με τον Χέρμαν βαν Ρομπέι, «ο ρόλος του Ευρωπαϊκού ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα πρέπει να επανακαθοριστεί. Στο σημείο αυτό είναι επειγόντως απαραίτητες συγκεκριμένες προτάσεις των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης».

Το ερώτημα που ζητά απάντηση από τους υπουργούς Οικονομικών αφορά στο ρόλο που θα διαδραματίζει στο εξής το ταμείο στήριξης του ευρώ.

Σύμφωνα με το Der Spiegel, στο Βερολίνο κερδίζει έδαφος το σενάριο που θέλει την Ελλάδα να επαναγοράζει τα κρατικά της ομόλογα σε τιμή περίπου 50% κάτω της ονομαστικής τους αξίας. Στο τραπέζι είναι επίσης μια πραγματική περικοπή του χρέους, σε συνδυασμό με την ανταλλαγή ελληνικών ομολόγων με άλλους τίτλους μεγαλύτερης διάρκειας, οι οποίοι θα διασφαλίζονται με εγγυήσεις.

Ανταπόκριση Μ. ΣΠΙΝΘΟΥΡΑΚΗΣ

Οργή στον Νότο για τα παιχνίδια της φράου Μέρκελ
Θέτει σε κίνδυνο το ευρώ εξυπηρετώντας μόνο τα του οίκου της και χρονοτριβώντας
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 05:45


ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ

Επιστρέφοντας την Παρασκευή στο Βερολίνο, έπειτα από ένα τριήμερο σαφάρι επενδύσεων στην Αφρική,η καγκελάριος κυρία Ανγκελα Μέρκελ ήξερε καλά τι την περίμενε:Η οργή ενός σημαντικού τμήματος των εταίρων της, κυρίως από τη Νότια Ευρώπη, οι οποίοι σιγά-σιγά αντιλαμβάνονται ότι η εμμονή της στην άποψη περί «εθελούσιας» και «ουσιώδους» συμμετοχής των ιδιωτών ομολογιούχων στο δεύτερο πακέτο συνδρομής προς την Ελλάδα κινδυνεύει να οδηγήσει σε διάλυση τη ζώνη του ευρώ.

Εθελοντές δανειστές δεν υφίστανται: αυτός είναι ο απλός λόγος για τον οποίο οι νοτιοευρωπαίοι εταίροι οργίζονται εναντίον της καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ. Οσοι επένδυσαν στα ελληνικά ή άλλα κρατικά ομόλογα το έκαναν με κίνητρο το κέρδος και δεν έχουν καμία διάθεση να συμβάλουν είτε εκουσίως είτε ακουσίως σε καμία επιχείρηση διάσωσης. Οι δε χωροφύλακες των αγορών, οι οίκοι αξιολόγησης, έχουν ξεκαθαρίσει ότι αν έστω και κατ΄ ελάχιστον πειθαναγκαστούν οι ιδιώτες ομολογιούχοι (δηλαδή κυρίως οι τράπεζες) να συνδράμουν την Ελλάδα, θα αντιδράσουν δεόντως και θα χαρακτηρίσουν τη χώρα υπό πτώχευση, όπως και αν έκαστος εξ αυτών το εννοεί.

Το μείζον ερώτημα είναι τι θα κάνει στην περίπτωση αυτή ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ. Θα συνεχίσει, όπως πράττει επί έναν χρόνο, να εφαρμόζει «μη τυπικά» μέτρα, δίνοντας εντολή στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) να συνεχίσει να αποδέχεται τους ελληνικούς τίτλους; «Μάλλον ναι» λένε οι παροικούντες τη Φραγκφούρτη.

Αν όμως έτσι γίνουν τα πράγματα, τότε η τράπεζα που θα συμβάλει περισσότερο ουσιωδώς στη διάσωση της Ελλάδας δεν θα είναι κάποια ιδιωτική τράπεζα, αλλά η μεγαλύτερη δημόσια τράπεζα της Ευρώπης, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Την οποία στη συνέχεια θα κληθούν να χρηματοδοτήσουν οι φορολογούμενοι, με πρώτους και καλύτερους τους Γερμανούς.

Ωστόσο αυτό μάλλον δεν ενοχλεί τη γερμανίδα καγκελάριο, η οποία γνωρίζει ότι η γερμανική κοινή γνώμη θα καταπιεί πολύ ευκολότερα τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας σε σχέση με την απευθείας χρηματοδότηση της Ελλάδας.

Από την άλλη πλευρά, ο κ. Τρισέ, αντιλαμβανόμενος τις επιδιώξεις της κυρίας Μέρκελ, αλλά και οφείλοντας να φροντίζει τα του οίκου του, επιδιώκει να μην αναλάβει μόνον η ΕΚΤ αυτό το έργο, αλλά να συμβάλει και ο αρτισύστατος ευρωμηχανισμός νομισματικής σταθερότητας αγοράζοντας τα ελληνικά ομόλογα στις τρέχουσες τιμές τους. Με άλλα λόγια, ενώ επί της ουσίας η συνδρομή προς την Ελλάδα θα έλθει ούτως ή άλλως από τον κορβανά των κρατών της ευρωζώνης, η κυρία Μέρκελ για καθαρά εσωτερικούς λόγους χρονοτριβεί, αναλογιζόμενη περισσότερο το δικό της μέλλον και λιγότερο το μέλλον της ζώνης του ευρώ.

«THE ΕCONOMIST» ΚΑΤΑ ΓΕΡΜΑΝΩΝ

Τριπλή λύση για το πρόβλημα της ευρωζώνης,η οποία θα περιλαμβάνει μείωση του χρέους για τις υπερχρεωμένες χώρες,κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών για να αντέξουν το βάρος της αναδιάρθρωσης και τη δημιουργία τείχους προστασίας για την Ιταλία και την Ισπανία,που θα εμπεριέχει αγορά ομολόγων από την ΕΚΤ και έκδοση ευρωομολόγου,προτείνει ο «Εconomist».Μια λύση καθόλου αρεστή στη γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ,την οποία κατηγορεί ως βασική υπεύθυνη για την τροπή της κρίσης.Οπως σημειώνει όμως το περιοδικό «κάθε εναλλακτική θα σήμανε πιθανόν το τέλος του ευρώ».

Και καυτηριάζει την αντιφατικότητα των επιδιώξεων της κυρίας Μέρκελ,η οποία προσπαθεί ταυτοχρόνως να αποτρέψει τη χρεοκοπία της Ελλάδας αλλά και να αποφύγει την επιβάρυνση της χώρας της με το κόστος διάσωσης της «αδύναμης περιφέρειας» του ευρώ.

Συνολικά οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν αποφασίσει ακόμη αν την κρίση θα πληρώσουν οι πιστωτές μέσω της διαγραφής χρέους,οι φορολογούμενοι μέσω της λιτότητας ή ο πλούσιος Βορράς (και η Γερμανία) μέσω της ενίσχυσης του Νότου με κεφάλαια από τον μηχανισμό ΕFSF.

Κολ: «Η Μέρκελ καταστρέφει την δική μου Ευρώπη»
Ακρως ανήσυχος για την ευρωπαϊκή πολιτική που ακολουθεί η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ, εμφανίστηκε ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Κολ, σύμφωνα με προδημοσίευση του περιοδικού Spiegel που κυκλοφορεί τη Δευτέρα.

Σύμφωνα με τον έμπιστο του Χέλμουτ Κολ, ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας φέρεται να θεωρεί «πολύ επικίνδυνη» τη διαχείριση εκ μέρους της Μέρκελ
Το περιοδικό επικαλείται έμπιστο του πρώην καγκελάριου που τον επισκέφτηκε πρόσφατα και σύμφωνα με τον οποίο ο Χέλμουτ Κολ θεωρεί "πολύ επικίνδυνη" τη διαχείριση εκ μέρους της καγκελαρίου Μέρκελ.

"Αυτή μου καταστρέφει τη δική μου Ευρώπη", φέρεται να δηλώνει ο Κολ στον έμπιστό του, σύμφωνα με το δημοσίευμα του Spiegel.

Το δημοσίευμα του περιοδικού αναφέρεται και σε άλλα επιφανή στελέχη της Χριστιανικής Ενωσης της Μέρκελ, το οποία προειδοποιούν για τον κίνδυνο να χάσει το κόμμα τη φιλοευρωπαϊκή του κληρονομιά.

17 ΙΟΥΛ 2011

Τα δάνεια, το ΔΝΤ και τα ευρώ που έκαναν φτερά…

Παιχνίδια εξουσίας σε βάρος της Ελλάδας παίζουν ξένες τράπεζες, οι οποίες - όπως φαίνεται - έχουν έναν ισχυρό σύμμαχο που λέγεται Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Ο πανίσχυρος αυτός φορέας με έδρα την Ουάσιγκτον δεν δίστασε να μπλοκάρει - έστω και για λίγες ώρες - την 5η δόση του δανείου, ύψους 12 δισ. ευρώ, προς τη χώρα για χρέη μόλις 3,5 εκατ. ευρώ που έχουν οι Δήμοι Ζωγράφου και Αχαρνών προς δύο ξένες τράπεζες.

Η απρόσμενη κίνηση του ΔΝΤ, που κόντεψε να τινάξει στον αέρα τα πάντα για μερικά εκατομμύρια ευρώ, έχει πολλές ερμηνείες, ενώ ταυτόχρονα δείχνει πως υπάρχουν πολλά οικονομικά συμφέροντα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τα οποία δεν διστάζουν με την πρώτη ευκαιρία να δημιουργήσουν προβλήματα αδιαφορώντας αν με τις πράξεις τους μπορεί να προκαλέσουν ένα παγκόσμιο ντόμινο οικονομικής καταστροφής.
Την ίδια στιγμή το ΔΝΤ δείχνει ότι έχει πάντα ανοικτές τις…
πόρτες του σε κάθε είδους καλοθελητές που μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα προκειμένου να διασφαλίσουν τα δανεικά και βέβαια να διαταράξουν την ήδη εύθραυστη ισορροπία που επικρατεί στο θέμα αυτό μεταξύ της χώρας μας, της Ε. Ε. και του ΔΝΤ.
Για την κατάσταση αυτή βέβαια που δημιουργήθηκε όταν δύο ξένες τράπεζες, μια κρατική αυστριακή και μια γαλλοβελγική, προσέφυγαν στο ΔΝΤ ζητώντας να παρέμβει για να τους καταβληθούν οι απλήρωτες δόσεις των δανείων που έχουν λάβει οι Δήμοι Αχαρνών και Ζωγράφου, ευθύνονται όλες οι κυβερνήσεις, αφού όλα τα δάνεια που συνάπτουν οι δήμοι, από τη στιγμή που εγκριθούν από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, φέρουν την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου. Και βέβαια είναι απορίας άξιο πώς εξασφαλίστηκε η έγκριση του ΓΛΚ για αυτά τα δύο δάνεια που είχαν ληφθεί, όπως φαίνεται, παράνομα.

Το μεγάλο ερώτημα

Ταυτόχρονα το γεγονός αυτό αποδεικνύει περίτρανα το μπάχαλο που επικρατεί στο Δημόσιο, το οποίο δεν ξέρει πού χρωστά και ποιος χρωστά για λογαριασμό του. Βέβαια εδώ γεννάται και ένα μεγάλο ερώτημα. Αν ελληνικές επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα προσφύγουν στο ΔΝΤ για να τους καταβάλει το ελληνικό Δημόσιο τα 6 δισ. ευρώ που τους παρακρατά από ΦΠΑ και φόρους, τότε τι θα κάνει ο… σύμμαχος από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού; Το θρίλερ με την παρ’ ολίγο μη καταβολή της 5ης δόσης του δανείου προς τη χώρα ξεκίνησε πριν από περίπου έναν μήνα, όταν οι δύο τράπεζες έκαναν κρούση στο υπουργείο Οικονομικών ζητώντας τα λεφτά τους. Η ιστορία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το δάνειο του Δήμου Αχαρνών. Η δανειακή σύμβαση υπεγράφη επί δημαρχίας Σπύρου Στριφτού αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του το 2003 κι είχε διάρκεια μέχρι και το 2020. Την αποπληρωμή του δανείου εγγυάτο πλήρως το ελληνικό Δημόσιο. Για τη σύναψη του εν λόγω δανείου, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, ο Στριφτός χρησιμοποίησε όλες του τις γνωριμίες. Ήταν ο προσωπικός πιλότος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη επί των ημερών της πρωθυπουργίας του και ο τότε υφυπουργός Οικονομικών Πέτρος Δούκας μεσολάβησε υπέρ της έγκρισης και χορήγησης του δανείου.
Πιστώτρια τράπεζα ήταν η Goldman 53εή5, η οποία στη συνέχεια για αδιευκρίνιστους λόγους παραχώρησε τα δικαιώματά της στις τράπεζες 0θχϊ3 Bank (γαλλοβελγικός όμιλος). Σύμφωνα με πληροφορίες, το ποσό του δανείου ήταν 35.000.000,00. Στα ταμεία του Δήμου Αχαρνών έφτασαν μόνον31.500.000,00. Κι από αυτά αφαιρέθηκαν 1.050.000,00 για προμήθειες προς τρίτους που ουδείς μπορεί να κατονομάσει!!!
Ο δήμαρχος Σπύρος Στριφτός πλήρωνε κανονικά τις δόσεις του δανείου, δύο φορές τον χρόνο, κάθε 31 Ιουλίου και 31 Δεκεμβρίου, μέχρι και το τέλος του 2006. Κανονικά συνέχισε να πληρώνει και ο νέος δήμαρχος Παναγιώτης Φωτιάδης, που κέρδισε τις εκλογές του 2006 κι ανέλαβε καθήκοντα την 1.1.2007. Τα οικονομικά όμως του Δήμου Αχαρνών άναψαν κόκκινο περί τα τέλη του 2008. Το 2009 ο Φωτιάδης αδυνατούσε να ανταποκριθεί στις δανειακές υποχρεώσεις του δήμου και σταμάτησε την αποπληρωμή.
Αδυναμία αποπληρωμής δήλωσε και ο δήμαρχος που κέρδισε τις εκλογές του 2010, ο Σωτήρης Ντούρος.
Στον Δήμο Ζωγράφου τα πράγματα δεν διαφέρουν και πολύ. Ειδικότερα το δάνειο του δήμου ελήφθη το 2007 με την τότε ιδιωτική - νυν κρατική -αυστριακή τράπεζα KommunalΚredit Bank, η οποία πρέπει να σημειωθεί ότι έχει χορηγήσει δάνειο και στον Δήμο Χολαργού.
Την υπογραφή εκ μέρους του δήμου έβαλε ο τ. δήμαρχος και νυν επικεφαλής της αντιπολίτευσης στο δημοτικό συμβούλιο Ζωγράφου Γιάννης Καζάκος. Το δάνειο ήταν ύψους 25 εκατ. ευρώ και ο Γιάννης Καζάκος εκταμίευσε όλα τα χρήματα. Από αυτά, τα 19,4 εκατ. ευρώ χρησιμοποιήθηκαν για την αγορά της βίλας Ζωγράφου και τα 5,6 για αποπληρωμή παλαιότερων δανείων. Βέβαια όλοι γνωρίζουν την εμπλοκή στην υπόθεση της βίλας Ζωγράφου (με το Συμβούλιο της Επικρατείας) που ήταν «διατηρητέα» και κάποιοι προσπάθησαν να την αποχαρακτηρίσουν προκειμένου στο οικόπεδο οι ιδιοκτήτες και ο δήμος να κτίσουν σε ένα μέρος του εμπορικό κέντρο.
Ωστόσο, η σύναψη του δανείου και η εκταμίευση έγινε χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Ελεγκτικού Συνεδρίου, καθώς διαπίστωσε πως η δανειακή σύμβαση είχε υπογραφεί χωρίς τον απαιτούμενο προσυμβατικό έλεγχο, με αποτέλεσμα οι υπηρεσίες του δήμου, που είχαν αγνοηθεί στις διαδικασίες για τη λήψη του δανείου, να το χαρακτηρίσουν ως άκυρο, να αρνηθούν την πληρωμή των δόσεων και έτσι να «παγώσουν» τις περαιτέρω διαδικασίες…
Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν οι δικαιούχες τράπεζες - Dexia Bank (γαλλοβελγικός όμιλος) και Kommunale Credit Ba nk της Αυστρίας - να απευθυνθούν στο ελληνικό Δημόσιο, που ήταν κι ο εγγυητής της αποπληρωμής. Στη συνέχεια δε κατέθεσαν τις ενστάσεις τους και στην τρόικα με αποτέλεσμα να καθυστερήσει η συνεδρίαση του ΔΝΤ και η απόφαση για την εκταμίευση της περίφημης 5ης δόσης μέχρις ότου δώσει τις αναγκαίες εγγυήσεις η κυβέρνηση της Αθήνας.

Ποντικι