Είναι γνωστό ότι «η βλακεία δεν έχει όρια»…….

Φυσικά μπορεί να είναι γνωστό αλλά σίγουρα δεν είναι απολύτως κατανοητό….

Κι αυτό γιατί οι βλάκες και οι ηλίθιοι δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν τα όριά της….

Τώρα φυσικά θα αναρωτιέστε πως γίνεται να ισχυρίζομαι ότι υπάρχει όριο στην βλακεία όταν ο ίδιος ο Αϊνστάιν την θεώρησε απεριόριστη….

Λέτε να ξέρω κάτι;..

Η αλήθεια είναι πως ναι… ξέρω κάτι περισσότερο…

Τελικά η βλακεία έχει όρια….. κι αυτά είναι τα όρια της καταστροφής της….

Γιατί απλά η ανεξέλεγκτη βλακεία έχει όριο στον χρόνο ύπαρξής της….

Επίσης όσο απεριόριστα βλάκας και να είναι κάποιος κάποια στιγμή η βλακεία του «φρενάρει» λόγω τεχνικού προβλήματος…

Η κατάσταση overdose βλακείας δημιουργεί συμπαντική αντίδραση των λογικών εξελίξεων ώστε να συγκρούονται με την βλακεία σε τέτοιο βαθμό που ή να την καταστρέφουν ή να την εξουδετερώνουν…..

Θέλετε παράδειγμα; Οκ….. λοιπόν….

Πόσο βλάκας μπορεί να είναι ο George ώστε να νομίζει ότι στο τέλος θα την γλυτώσει και θα περιμένει να του πούμε και ευχαριστώ και να τον ξανακάνουμε πρωθυπουργό;

Πόσο βλάκας μπορεί να είναι ο Beny ώστε να νομίζει ότι θα αναλάβει την εξουσία του κατεστραμμένου κόμματός του ώστε και να ξεβαλτώσει την χώρα αλλά και να ηγηθεί μια νικηφόρας πορείας στις εκλογές;

Πόσο βλάκας μπορεί να είναι ο «μαζί τα φάγαμε» ώστε να νομίζει ότι στο τέλος θα ζήσει μια ζωή χαρισάμενη;

Πόσο βλάκας είναι ο κάθε βουλευτής που να νομίζει ότι μετά από λίγο καιρό θα ξανά είναι υποψήφιος και θα τον υποδέχονται στην περιφέρεια του με οτιδήποτε άλλο εκτός από γιαούρτι με πέτσα;

Πόσο βλάκες είναι οι Ευρωπαίοι φασιστοηγέτες που νομίζουν ότι στο τέλος θα αγοράσουν και νησιά μας για να κάνουν τα «μπάνια» τους;

Πόσο βλάκες γενικά είναι όλοι αυτοί που νομίζουν ότι αυτοί θα έχουν την τελευταία κουβέντα και όχι ο Ελληνικός λαός;

Ε λοιπόν είναι τόσο βλάκες ώστε να κουτουλήσουν τόσο άσχημα επάνω στον τοίχο που λέγεται Ελλάδα και να τσακιστούν τόσο ώστε να σταματήσουν να κάνουν άλλες βλακείες….

Εκείνη την μέρα λοιπόν η βλακεία θα είναι οριοθετημένη και εξουδετερωμένη…. εκεί ακριβώς είναι το όριο της βλακείας!

Τελικά η βλακεία έχει όρια…..

Αλλά το κυνήγι που θα φάνε… δεν θα έχει…!

ΙΩΑΝΝΗΣ

αἰέν ἀριστεύειν

Aπό το “Εγχειρίδιο Βλακείας” – Δ. Χαριτόπουλος
Posted by "λαδιδα" | 4 comments


Αφιερωμένο σε “πολιτικούς”, “δημοσιογράφους”, “σωτήρες” κ.λ.π., που διαρκώς και με μεγάλο θράσος υποτιμούν την νοημοσύνη μου, τουλάχιστον. Επίσης, σε όσους τους υποστηρίζουν και τους πιστεύουν και σε όσους μένουν απαθείς ….


"(…)
Η βλακεία είναι ανίατη.
Μυαλό δεν πουλάνε ούτε στα θρανία ούτε στη λαϊκη.-ή το ‘χεις ή σου λείπει, και αυτό κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει.
Το φάρμακο κατά της βλακείας δεν έχει ακόμα βρεθεί.
Όσο πιθανό είναι να βγάλει ο μονόχειρας καινούργιο χέρι άλλο τόσο πιθανό είναι να βάλει μυαλό το ντουβάρι.
Ούτε οι νουθεσίες
ούτε τα γράμματα
ούτε τα χρόνια μπορούν να προσθέσουν ένα δράμι μυαλό.
Είναι σαν να γράφεις στο νερό.
Οι αρχαίοι δεν εντυπωσιάζονταν διόλου με τους πολυμαθείς και πολυδιαβασμένους σοφολογιότατους:
“ως ουδέν η μάθησις, αν μη νους παρή”…”
Ο πιο πονηρός βλάκας είναι ο σοβαρός.
Το υστερικά τυπικό και λιγόλογο ανθρωπάκι που οχυρώνεται πίσω από ένα προσωπείο σοβαρότητας και σπουδαιότητας.
Αυτή η μάρκα πονηρών βουλώνει τρύπες.
Πάντα κάπου θα διοριστούν πρόεδροι, διοικητές, βιτρίνα για να κάνουν από πίσω τα τσακάλια τη δουλειά τους.
Ένας τέτοιος έστασε να γίνει και πρωθυπουργός.
Δεν διέθετε καμία έμφυτη κοινωνική επιρροή(λάμψη, ευφυία, παράστημα, γοητεία, ευφράδεια), σιχαινόταν τη συνάφεια με τον κόσμο (μετά τις αναγκαστικές χειραψίες είχε στο αυτοκίνητο ένα μπουκαλάκι οινόπνευμα για να απολυμαίνει τα χέρια του) και ήταν τόσο σοβαρός, που γινόταν αστείος.
Όμως δεν χρειαζόταν να πείσει ο ίδιος για τίποτα, τη δουλειά είχαν αναλάβει εργολαβία τα κανάλια και οι εφημερίδες.
Και όποτε το επιχειρούσε, το σαθρό και ολίγιστο μέσα του τον εξέθεταν. Αλησμόνητη είναι η σκηνή του εν λόγω όταν μετά τους σεισμούς του 1999 πήγε με τις κάμερες να επισκευθεί τους καταυλισμούς των σεισμόπληκτων.
Κοίταξε ξινά τα παιδάκια που πλατσούριζαν ξυπόλυτα στις λάσπες ανάμεσα στα κοντέινερ και, κάνοντας προσπάθεια να φερθεί ανθρώπινα, τα ρώτησε:
“Πού είναι πιο καλά, εδώ ή στο σπίτι;”…
Ο κοινός νους υπάρχει.
Είναι αυτός που ξέρει όσα οφείλουν όλοι να ξέρουν, τα βασικά της κοινής εμπειρίας: τα μαθήματα που πήρε από νήπιο, τις ικανότητες που ανέπτυξε, τα παθήματα, τις πρακτικές λύσεις, τις αναγκαίες ισορροπίες, τις κοινοτοπίες, τις φοβίες, τις προκαταλήψεις, τις αυτοματοποιημένες συμπεριφορές και ενέργειες, τους κανόνες και τις εξαιρέσεις των κανόνων.
Ο κοινός νους είναι οι ράγες που πάνω τους ρολάρει η κοινωνία, γιατί μπορεί να μην είναι για παραπάνω πράγματα, αλλά τουλάχιστον στα πρακτικά και στα αναγκαία δεν ρέπει σε απανωτές βλακείες και χοντράδες.
Ανάμεσα στις χιλιάδες κωθώνια της ΟΛΜΕ, του Δικηγορικού Συλλόγου, του ΙΚΑ, της ΕΣΗΕΑ, της ΑΔΕΔΥ, του ΕΣΥ, της Ένωσης Συγγραφέων, του Ιατρικού Συλλόγου, των Πανεπιστημιακών, του Δικαστικού Σώματος, της Αστυνομίας και άλλων, σου φαίνεται ανέλπιστο όταν ανακαλύπτεις κάποιον άνθρωπο με “κοινό νου” για να συνενοηθείς, σου προκαλεί τέτοιο αίσθημα ανακούφισης, που φαντάζει στα μάτια σου “διάνοια”…
Κοινή Γνώμη δεν υπάρχει.
Οι απλοί άνθρωποι δεν επιτρέπεται να έχουν δική τους γνώμη.
Οι από πάνω τους έχουν αφαιρέσει κάθε δυνατότητα, αλλιώς ποιός θα μπορούσε να κουμαντάρει έναν κόσμο που ο καθένας λέει το κοντό του και το μακρύ του. Το αλάλιασμα του πόπολου είναι δουλειά των κομμάτων, αφού “πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να μπλέκονται σε όσα τους αφορούν” (Πολ Βαλερί), με πανίσχυρους αρωγούς τα ΜΜΕ, που διαχειρίζονται νυχθημερόν φόβους, προκαταλήψεις, στερεότυπα και συνήθειες. Πες πες τα ίδια πράγματα ο κόσμος όχι μόνο επηρεάζεται βαθιά, αλλά καταλήγει να τα εγκολπώνεται ως δικές του κρίσεις και πεποιθήσεις.
Συμβαίνει πλέον παντού αυτό που είπε ο Μέιλερ:
“την αποβλάκωση του λαού που δεν πέτυχε επί 70 χρόνια η σοβιετική ηγεσία με την καταπίεση, την πέτυχαν τα ΜΜΕ στην Αμερική”.
Έτσι η Κοινή Γνώμη δεν είναι τίποτα άλλο από μια “συνήχηση” αδαών, όπως λέγεται στη μουσική η ταυτόχρονη συνύπαρξη πολλών διαφορετικών ήχων (οργάνων) που παράγουν ένα συγκεκριμένο και προσχεδιασμένο άκουσμα. και φυσικά ένα πρώτης τάξεως ηρεμιστικό των αμνών είναι η φενάκη της ψήφου.
Μόνο που η επιλογή είναι προκαθορισμένη στο δίλημμα :
Κρύα ή ζεστά σκατά. (…)”

Η βλακεία πέρα από τους βλάκες

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: , Γράφει ο Δημοσθένης Κούρτοβικ

Εγχειρίδιο βλακείας ή εγχειρίδιο ευφυΐας;

Κλείνοντας το καινούργιο βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου είχα την εντύπωση πως διάβασα μάλλον το εγκώμιο του έξυπνου παρά την ανατομία του βλάκα.

Ο έξυπνος άνθρωπος φαίνεται να είναι για τον συγγραφέα η επιτομή όλων των αρετών, που αναδεικνύονται εμφατικά μέσα από τα αντίστοιχα αρνητικά χαρακτηριστικά του ηλίθιου.
Ο έξυπνος είναι και ευαίσθητος, ευθύς, ανεξίκακος, ανυστερόβουλος, μεγάθυμος, γεμάτος αυτοπεποίθηση, δυνατός κ.λπ.

Δεν ξέρω, μπορεί να είναι κι έτσι. Μακάρι να είναι έτσι.

Για να πω την αλήθεια, γνωρίζω έξυπνους ανθρώπους που διέπραξαν τεράστιες βλακείες, και όχι μόνον άπαξ.
Γνωρίζω και βλάκες που έκαναν ή είπαν έξυπνα πράγματα (ίσως λόγω βλακείας!). Οπότε, δεν είμαι σε θέση να χαράξω τα όρια ανάμεσα στην ευφυΐα και τη βλακεία με τόσο σίγουρο χέρι όσο ο Χαριτόπουλος, αν και αυτό μπορεί να δείχνει από μόνο του ότι δεν είμαι αρκετά έξυπνος.

Όχι πως διαφωνώ με τις βασικές διαπιστώσεις του.
Πιστεύω κι εγώ πως υπάρχουν πολλά ριζώματα ηλιθιότητας στην ανθρώπινη κακία. Μόνο που και η εξυπνάδα δεν είναι, φευ, απαραίτητα η τροφός της καλοσύνης. Οι ψυχοπαθείς εγκληματίες, για να το τραβήξω λιγάκι στα άκρα, έχουν συχνά υψηλότατο ΙQ.

Εκείνο που μου έλειψε στο εγχειρίδιο του Χαριτόπουλου ε
ίναι, πώς να το πω, μια τραγική αίσθηση της μοίρας των έξυπνων,
όπως τους ορίζει ο ίδιος, καθώς και το παραπλήρωμά της, μια πικρά ειρωνική, αλλά όχι γι΄ αυτό λιγότερο ρεαλιστική, εκτίμηση των ακαταμάχητων πλεονεκτημάτων που προσφέρει στους βλάκες η βλακεία τους.

Ο Ολλανδός Ματάις φαν Μπόξελ, στην πρόσφατή του Εγκυκλοπαίδεια της βλακείας, έδειξε περισσότερη ευαισθησία σ΄ αυτό το ζήτημα.
Στην αναμέτρηση με τον βλάκα ο έξυπνος βγαίνει κατά κανόνα νικημένος.
Η βλακεία κάνει τον βλάκα πιο απρόβλεπτο απ΄ ό, τι η εξυπνάδα τον έξυπνο. Εκτός από αυτό, ο βλάκας απολαμβάνει τη μακαριότητα της άγνοιας και του υποτυπώδους ψυχισμού του,
ενώ ο έξυπνος υπόκειται στους κινδύνους και τις φθορές της ανησυχίας του.

Για τον Χαριτόπουλο, όμως,
ο έξυπνος είναι στεγανοποιημένος απέναντι στις επιδράσεις του βλακώδους περιβάλλοντός του.
Δεν ανακατεύεται με το πλήθος, δεν μετέχει σε συλλογικά όργανα του ενός ή του άλλου είδους, δεν αναλώνεται συναισθηματικά στις πολύ προσωπικές σχέσεις του (αν έχει τέτοιες).
Είναι μονήρης και αυτάρκης, τα βγάζει πέρα πάντα μόνος του.
Πορεύεται τον μοναχικό δρόμο του με αριστοκρατική αταραξία και αυτοπειθαρχία, μολονότι δικαιούμαστε να ρωτήσουμε αν ο δρόμος αυτός τον οδηγεί σε κάποιο τέρμα διαφορετικό από την κοινή μοίρα όλων μας.

Όλα αυτά δεν περιγράφουν τόσο μια πραγματικότητα όσο ένα ιδεώδες,
εφικτό το πολύ πολύ για τους έξυπνους εκείνους που βρίσκονται
στη ζηλευτή θέση να είναι απαλλαγμένοι από οικονομικές σκοτούρες και συναισθηματικά αδιάβροχοι.
Το δεύτερο, βέβαια, δεν ξέρω αν είναι όντως ζηλευτό, ο Χαριτόπουλος πάντως έτσι φαίνεται να το βλέπει.
Οι ηθικές αρετές που αποδίδει στον έξυπνο έχουν, δεν μπορώ να αποφύγω αυτή την εντύπωση, κάτι το ψυχρό.
Εν πάση περιπτώσει, επειδή ο Χαριτόπουλος δεν μεγάλωσε σε σαλόνια και έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι, θα συμφωνήσει, υποθέτω, ότι υπάρχουν πολύ περισσότεροι έξυπνοι άνθρωποι που ούτε οικονομικά αυτοδύναμοι είναι ούτε υπεράνω κοινωνικών υποχρεώσεων ή κοινωνικών αναγκών. Τι γίνεται με αυτούς; Πώς αξιοποιούν την ευφυΐα τους στις σχέσεις τους με τον περίγυρό τους, στη δουλειά τους, στην πάλη με τις αντιφάσεις της ζωής;

Από τη στιγμή που ο έξυπνος βγαίνει στο κουρμπέτι, δεν έχει απέναντί του
τόσο τον βλάκα, που, στατιστικά, απαντά όχι συχνότερα από όσο ο ίδιος, μα κάτι πολύ χειρότερο, γιατί η παρουσία του είναι πληθυντική και η πολλαπλασιασμένη επίδρασή του είναι ένα αρνητικό γινόμενο με θεσμοποιημένη και φοβερή ισχύ:
τον μέτριο.
Στις σημερινές μετριοκρατούμενες κοινωνίες μας, με κραυγαλέο παράδειγμα φυσικά την ελληνική, ο έξυπνος είναι χαμένος σχεδόν από χέρι.
Η δημιουργικότητά του (νά ένα πραγματικά θεμελιώδες γνώρισμα του έξυπνου!) ενοχλεί, ταράζει, εμποδίζεται, αγνοείται και τελικά μαραίνεται.
Ο μέγας Λαβουαζιέ,
όταν ζήτησε από το επαναστατικό δικαστήριο αναβολή της εκτέλεσής του
ώστε να μπορέσει να ολοκληρώσει μια σειρά σημαντικά πειράματά του,
εισέπραξε την εξής απάντηση:
«Η δημοκρατία δεν χρειάζεται μεγαλοφυΐες».
΄Ηταν μια από τις πιο αληθινές φράσεις που έχουν ειπωθεί ποτέ.
Μιλάμε, βέβαια, για τη μαζική δημοκρατία, που προαναγγέλθηκε από τη Γαλλική Επανάσταση και έγινε πλήρως πραγματικότητα, με όλες τις απρόβλεπτες από τους θεωρητικούς της συνέπειες, στη δική μας εποχή.

Νομίζω πως το αριστοκρατικό ιδεώδες του κατά Χαριτόπουλο έξυπνου
σηματοδοτεί στην πραγματικότητα μια αμυντική στάση απέναντι στην πλημμυρίδα των μέτριων μάλλον παρά των ηλιθίων.
Συνειδητοποιώντας ότι το να προσπαθεί να εμπνεύσει τους συνασπισμένους μέτριους
είναι σαν να θέλει να μάθει σε ιπποπόταμους να χορεύουν μπαλέτο
(κάτι τέτοια γίνονται μόνο στη φαντασία ενός Ντίσνεϋ),
ο έξυπνος αναζητεί την ελευθερία και την εσωτερική αρμονία στην απομόνωση ενός στεγανού ιδιωτικού κόσμου, συγκροτημένου από τον ίδιο με αυστηρές επιλογές.

Όταν ο Χαριτόπουλος λέει ότι οι πρώτοι που τρέχουν να ενταχτούν σε σωματεία, συλλόγους, οργανώσεις, επιτροπές, κυκλώματα είναι οι βλάκες,
στην πραγματικότητα εννοεί τους μέτριους
(οι βλάκες δεν φτάνουν για να γεμίσουν τόσους καταλόγους μελών).
Και, με αυτή την έννοια, έχει απόλυτο δίκιο.
Ο βλάκας έχει μια, θα έλεγα, αρνητική δημιουργικότητα.
Μπορεί να κάνει ζημιά, αλλά συχνά διαταράσσει την ακινησία, ανοίγοντας συχνά καινούργιες προοπτικές.
Αντίθετα, οι συσπειρωμένοι μέτριοι είναι η κατ΄ εξοχήν δύναμη της αδράνειας μιας κοινωνίας.
Πράγματι, όπως σημειώνει ο Χαριτόπουλος, καμιά νέα ιδέα δεν γεννήθηκε σε επιτροπή, ενώ πολλές θάφτηκαν εκεί.
Και, όπως ξέρουμε, ζούμε στην εποχή των επιτροπών.

Οι βλάκες σε βγάζουν έξω από τα ρούχα σου.
Μπορούν και να σε βλάψουν άσχημα.
Αλλά στιγμιαία.
Οι μέτριοι, απεναντίας, θα σε τραβάνε μια ζωή από το πόδι μέσα στο τέλμα τους.
Ο Χαριτόπουλος, μια χαρισματική προσωπικότητα με όλες τις αντιφάσεις της, κάτι πρέπει να έχει διδαχτεί από τη συγγραφική πορεία του και τη σχέση του με το αναγνωστικό κοινό του.

ΛΕΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ?


http://www.youtube.com/watch?v=OFNLDquQkXw

Ποντίκι » ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2011
----------------------------------------------------------------------------

Μας τη φέρανε, κορόιδα!

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Την ώρα που το Ντούο Φαλιμέντο (ο «Λεφτά Υπάρχουν» και ο «Αργεντινή Θα Γίνουμε») έπειθαν κόσμο και κοσμάκη ότι μας ξανασώσανε, την 21η Ιουλίου, ντάλα καλοκαίρι με τους αφελείς στις παραλίες, πίσω από την πλάτη μας στηνόταν η μεγαλύτερη αρπαχτή που έγινε ποτέ εις βάρος της ταλαίπωρης Ελλαδίτσας και των αφελών που την κατοικούν. Όμως, ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον, ακόμη κι αν τον χαρίζουμε (και αυτόν!) στη Γερμανία.

Από όσα αποκαλύπτονται αυτές τις μέρες, το μοναδικό συμπέρασμα είναι ότι μια τεράστια πολιτική και οικονομική απάτη εκτυλίσσεται σε δύο φάσεις, ως μέρη του ίδιου σχεδίου, με τον κωδικό «21η Ιουλίου».



Τρελό πάρτι κερδοσκόπων

Η μια από τις αποφάσεις του Ιουλίου (για την άλλη θα τα πούμε προσεχώς) αφορούσε τη χρονική μετακύλιση (rollover) ομολόγων και την αντικατάσταση παλαιών, αξίας έως 135 δισ. ευρώ και λήξεως μέχρι και το τέλος του 2020. Υποτίθεται ότι αυτή η διαδικασία θα μείωνε το χρέος της Ελλάδας κατά 21% περίπου.

Ακόμη υποτίθεται ότι έτσι θα εκπληρωνόταν επιπλέον ο στόχος της Μέρκελ και του «Λεφτά Υπάρχουν» να συμμετάσχουν (δηλαδή να χάσουν λεφτά) και οι ιδιώτες κάτοχοι ομολόγων, ώστε να... τιμωρηθούν έστω και λίγο οι άφρονες δανειστές, να ελαφρυνθεί η ελληνική οικονομία από τα βάρη των τόκων, να ρίξει χρήμα στην ανάπτυξη, να μειώσει το ποσοστό του χρέους επί του ΑΕΠ και να ξαναβγούν και του σπανού τα γένια.

Παπάρια μάντολες, που λέει κι ο Γεωργίου. Όχι ότι δεν έχουμε καταλάβει, αλλά τώρα μαθαίνουμε και τις λεπτομέρειες. Με τη συνδρομή λοιπόν των New York Times (NYT, συντομογραφικώς) και ενός πολύ ενδιαφέροντος και αναλυτικού ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Landon Thomas Jr, μαθαίνουμε ότι μια σειρά επενδυτές κάνουν τρελό πάρτι με τα ελληνικά ομόλογα εν όψει του rollover.

Για την ακρίβεια ο άνθρωπος μας πληροφορεί ότι πολλοί «επενδυτές» έχουν ξεχυθεί στην ελεύθερη (δευτερογενή) αγορά και καβαντζώνουν σωρηδόν ελληνικά ομόλογα. Μάλιστα τα ομόλογα Γραικολάνδης συμπεριλαμβάνονται αυτή την εποχή, ιδιαίτερα μετά την 21η Ιουλίου, στις πιο «καυτές» αγορές. Γιατί; Απλούστατο:

● Οι μάγκες αγοράζουν κάθε ελληνικό ομόλογο περίπου στα 36 σεντς ανά ευρώ ονομαστικής αξίας. Δηλαδή στο 36%. Δηλαδή με έκπτωση 64%. Λογικό, αφού, λόγω της τρομακτικής τους απαξίωσης, αυτή είναι η πραγματική αξία των ελληνικών ομολόγων στην αγορά.

● Η ελληνική κυβέρνηση επισήμως πρόκειται να ανταλλάξει αυτά τα σημερινά σκουπίδια με νέα, ισχυρά ομόλογα, που θα αποτιμώνται στα 75 με 80 σεντς ανά ευρώ ονομαστικής αξίας των σημερινών.

● Δηλαδή, όποιος συμμετάσχει στο σχέδιο της «μείωσης του ελληνικού χρέους κατά 21%» βγάζει ζεστά 100% κέρδη. Αρκεί να έχει κάνει την αγορά του μετά την 21η Ιουλίου – ή, τέλος πάντων, τον τελευταίο χρόνο – και να έχει πάρει το εμπόρευμα κοψοχρονιά.

● Σύμφωνα λοιπόν με το ρεπορτάζ των ΝΥΤ, πολλά κερδοσκοπικά κεφάλαια (τα επιλεγόμενα και hedge funds), τα οποία έχουν ξεχυθεί στην αγορά αμέσως μετά τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου για να μαζέψουνε τη σημερινή σαβούρα και να βγάλουν χρυσά κέρδη στα σίγουρα, έχουν καβαντζάρει μέχρι σήμερα ομόλογα ονομαστικής αξίας κάπου 40 δισ. ευρώ από τα 130 που θα φτάσει το rollover – με συμμετοχή στο 90% και βάλε, η οποία θεωρείται πλέον σίγουρη.

● Δηλαδή το ένα τρίτο του όλου «κόλπου» το κρατάνε στα χεράκια τους τα πιο αρπακτικά λαμόγια της διεθνούς κερδοσκοπίας, τα οποία, αντί να χάσουν, όπως μας παραμυθιάζουν τα παλικάρια μας, θα διπλασιάσουν τα λεφτά τους. Τα οποία βεβαίως θα διασφαλίσουμε και θα εγγυηθούμε εμείς οι μαλάκες χάρη στους Παπανδρέου και Βενιζέλο.

Προσέξτε όμως: Αυτά είναι τα σημερινά δεδομένα. Μέχρι το τέλος Οκτωβρίου, οπότε αναμένεται να εγκριθεί το συγκεκριμένο κόλπο από τα κοινοβούλια των 17 χωρών - μελών της ευρωζώνης, μένει ακόμη ένας μήνας. Της μαϊμούς ο γάμος μέχρι τότε...

Και, βεβαίως, ένα από τα πιο λογικά ερωτήματα είναι ποιοι και πόσοι από το εσωτερικό της χώρας έχουν σπρώξει τα ευρούδια τους για να συμμετάσχουν στο μεγάλο πάρτι. Διότι τα εγχώρια λαμόγια είναι μάλλον αδύνατον να απέχουν από τη λεηλασία.

● Τι κι αν η υπερατλαντική Wall Street Journal έλεγε, πριν από ένα μήνα, ότι αυτό το κόλπο είναι κομμένο και ραμμένο εξ αρχής στα μέτρα των τραπεζών και τελικά δεν πρόκειται να ωφελήσει την Ελλάδα. Το Ντούο Φαλιμέντο επιμένει.

● Τι κι αν υποστηρίζει ακριβώς το ίδιο ο Ότμαρ Ίσινγκ, πρώην μέλος της ΕΚΤ και εν των σχεδιαστών του ευρώ (και όχι κάποιος εγχώριος σκιτζής, από αυτούς που επιλέγουν τα τηλεκανάλια), ο οποίος συμπληρώνει ότι τράπεζες και άλλοι πιστωτές δεν αναγκάστηκαν να συνεισφέρουν περισσότερα.

● Τι κι αν οι ΝΥΤ στο εν λόγω ρεπορτάζ τους επικαλούνται αναλυτές της αγοράς που υποστηρίζουν ότι «οι περισσότερες από τις τράπεζες που θα συμμετάσχουν στο rollover θα έχουν απώλειες πιο κοντά στο 10% ή και λιγότερο επί ομολόγων που είναι διαπραγματεύσιμα τώρα με discount (έκπτωση) περίπου 60%».

Τίποτε δεν πτοεί το Ντούο Φαλιμέντο. Μια συμφωνία αυτού του μεγέθους μπορεί να είναι άχρηστη για τη χώρα και επιβλαβής για τον ελληνικό λαό – ο οποίος θα κληθεί να εγγυηθεί και να πληρώσει πάλι τα κερατιάτικα και τρελά ρκέρδη των κερδοσκόπων – αλλά θα είναι επικερδέστατη για το διεθνές και το εγχώριο λαμογιστάν. Του οποίου τα συμφέροντα μάλλον έχουν τον πρώτο λόγο...



Πού 'τανε ο νους μας πού 'τανε

● Μήπως τώρα καταλαβαίνουμε γιατί ο Βαγγελάκης μας απειλεί ότι «θα γίνουμε Αργεντινή» αν δεν είμαστε καλά παιδιά;

● Μήπως τώρα καταλαβαίνουμε γιατί οι μισθοί μας πάνε – και θα πάνε – στα Τάρταρα;

● Μήπως τώρα καταλαβαίνουμε γιατί γκρεμίζεται το σύμπαν γύρω μας;

● Μήπως τώρα καταλαβαίνουμε γιατί εμείς είμαστε όλοι διεφθαρμένοι και συντεχνίες – δημόσιοι, ιδιωτικοί, έμποροι, μικρομεσαίοι, ελευθεροεπαγγελματίες, αυταπασχολούμενοι, ιδιοκτήτες και μεροκαματιάρηδες αδιακρίτως – και πρέπει να μας σκίσουνε τον πάτο;

● Μήπως τώρα καταλαβαίνουμε γιατί η φορολογία είναι οριζόντια, χωρίς διακρίσεις;

● Μήπως τώρα καταλαβαίνουμε γιατί οι απολύσεις στο Δημόσιο είναι κι αυτές οριζόντιες και γιατί – αντί της άθλιας εφεδρείας – σε λίγο θα γίνουν απευθείας και χωρίς βαζελίνη;

● Μήπως τώρα καταλαβαίνουμε γιατί φορολογούν τους ανέργους, εξαφανίζουν τις συντάξεις, αφήνουν τους φτωχούς να πεθάνουν από το κρύο, καταργούν υγεία, παιδεία και πρόνοια και αυξάνουν αλματωδώς τους άστεγους;

● Μήπως τώρα καταλαβαίνουμε γιατί σε λίγο θα πηγαίνουμε αυτόφωρο αν δεν μπορούμε να πληρώσουμε και χρωστάμε πάνω από πέντε χιλιάρικα στην εφορία;

● Μήπως τώρα καταλαβαίνουμε γιατί τράπεζες και εφορία την έχουν πέσει ήδη μανιωδώς στην κατάσχεση μισθών ανθρώπων που δεν αντέχουν πια να πληρώσουν;

● Μήπως τώρα καταλαβαίνουμε γιατί την είσπραξη των φόρων θα την αναλάβουν οσονούπω εισπρακτικές με μπράβους κεφαλοκυνηγούς που για αμοιβή 200 ευρώ το κεφάλι θα κυνηγάνε φτωχομπινέδες για να τους παραδώσουν στους σερίφηδες της τρόικας;

● Μήπως τώρα καταλαβαίνουμε γιατί τα καρακόλια της τρόικας και της κυβέρνησης μας βρίζουν, μας συκοφαντούν, μας απειλούν και μας εκφοβίζουν κάθε μέρα;

● Μήπως τώρα καταλαβαίνουμε γιατί η αστυνομία την πέφτει οκτάχρονα στο Σύνταγμα και πουλάει καουμποϊλίκια με χημικά στα δεκαεξάχρονα αντί να κυνηγάει τις συμμορίες με τα καλάσνικοφ, που μπουκάρουν στα σπίτια για 150 ευρώ και στα περίπτερα για τηλεκάρτες και τσιγάρα;

1. Διότι προέχει να παντελονιάσουν τα – εγγυημένα από κυβέρνηση και ευρωκράτες – κέρδη τους τα διεθνή και εγχώρια λαμόγια.

2. Διότι μας πιάσανε με τις πιτζάμες και τώρα θα μας πάρουν και τα σώβρακα.

3. Διότι από την αρχή του μεγάλου κόλπου, παίζοντας το παιχνίδι τους, ψάχναμε (και πολλοί ακόμη «ψάχνουν» αλληλοκατηγορούμενοι) να βρούμε ποιος φταίει και όχι τι ετοιμάζουν για όλους μας, χωρίς διακρίσεις.

4. Διότι, όπως λέει κι ένας φίλος που σέβομαι, έχουμε μείνει κολλημένοι στο τεράστιο Εγώ της μεταπολίτευσης (και όχι μόνο αυτής, θα συμπλήρωνα) και αδυνατούμε να κατανοήσουμε ότι μόνο ένα θηριώδες Εμείς μπορεί να ορθώσει ανάστημα στη λεηλασία, την αγριότητα, την απανθρωπιά και την υποδούλωση λόγω δανεικών.

Η εμμονή στο Εγώ, σε συνθήκες προτεκτοράτου χρέους για την Ελλάδα και σκλαβοπάζαρου για τους Έλληνες, μόνο σε έναν δρόμο μπορεί να μας βγάλει: στη μαζική εξαθλίωση και στην κοινωνία του καλάσνικοφ. Ας βρούμε λοιπόν το Εμείς, μπας και καταφέρουμε να πούμε το μεγάλο Όχι: «Αρνούμαι»...

ΥΓ.: Η ιστορία της μεγάλης αρπαχτής δεν τελειώνει στο rollover.
Το ακόμη πιο μεγάλο κόλπο στήνεται με την εθνική περιουσία.
Προς το παρόν συστήνω να διαβάσετε προσεκτικά το έντυπο «Π» αυτής της εβδομάδας.
Και έπεται φοβερή συνέχεια, διότι το colpo grosso βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Και οι σχεδιαστές του θα είναι αύριο τόσο ανελέητοι όσο ψεύτες είναι σήμερα...


http://www.youtube.com/watch?v=0uLvatNfPIM

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΔΙΑΦΥΓΗΣ


http://www.youtube.com/watch?v=AJsFjfTJwvk&NR=1

"Μήπως τώρα καταλαβαίνουμε..."

... ότι ψηφίζοντας ΝΔ - ΠΑΣΟΚ όλα αυτά τα χρόνια, βγάλαμε μόνοι τα μάτια μας;

Όχι;

Ας παραγγείλουμε κι άλλη βαζελίνη, θα μας χρειαστεί.