Γεμίσαμε τον τελευταίο καιρό από μετανιωμένους συμπολίτες μας, μαυροφορεμένες μοιρολογίστρες και «αυτομαστιγούμενους» ζηλωτές, που μην αντέχοντας άλλο το διαχρονικό της ιδιοτέλειας, της λαμογιάς και του ωχαδερφισμού του Νεοέλληνα, που μέχρι σήμερα, κατά πως λένε, καθόριζε την συμπεριφορά και την πρακτική του, βγάζουν σε δημόσιο σεργιάνι την αυτοκριτική τους, αυτομαστιγώνονται με ένταση και πάθος, μέχρι τελικής πτώσεως, και επιστρέφουν ήρεμα και τακτικά στην μιζέρια της καθημερινότητάς τους.
Κοντά σε αυτούς, γεμίσαμε και από κάθε είδους χαρτογιακάδες και «χαρτοπόντικες» της έντυπης και ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας, που κατηφορίζουν και αυτοί, στην ευκολία της διαπόμπευσης του Έλληνα και του ξεθωριάσματος της εικόνας του, έτσι όπως αποδόθηκε, μεστά και αντρίκια, από την πένα του Καζαντζάκη: «Μια ζωντανή καρδιά, ένα ζεστό λαρύγγι, μια ακατέργαστη μεγάλη ψυχή, που ακόμα δεν αφαλοκόπησε από τη μάνα της, της Γης»... Προκειμένου να προσφέρουν στο αναγνωστικό τους κοινό, έναν ακόμη αποδιοπομπαίο τράγο.
Και το κωμικό του πράγματος είναι πως, μέρα με την μέρα ,γεμίζουμε τις δεξαμενές υπομονής μας και με τα γνωστά «γομάρια» της εξουσίας, που καθώς βλέπουν τον μέσο έλληνα να βουλιάζει στην αυτολύπησή του και να αναλώνεται καθημερινά σε ανούσια ξεκατινιάσματα με τον εξίσου φουκαρά γείτονά του, ξεθαρρεύουν και ξεμυτίζουν από τα «παχνιά» τους για να κριτικάρουν και αυτοί την περιβόητη νεοελληνική καμπούρα.
Και εκεί που είσαι έτοιμος να τους πετάξεις ένα μεγαλοπρεπές ...«άντε στο διάολο»... Και να επιστρέψεις και εσύ, άπραγος και καταφρονεμένος στην καθημερινότητά σου, στρέφεις το βλέμμα πίσω σου και αναρωτιέσαι... «Λες ρε γαμώτο να είμαι έτσι χάλιας»;
Γιατί ο Ελληνας κάποτε ήταν «κουζουλός και σαν λόγιαζε μια δουλειά, άνοιγε όρτσα τα πανιά και δεν την εφοβόταν. Αμολούσε τη νιότη του και δεν την ελυπόταν». Γιατί ο Ελληνας κάποτε ήτανε δουλευταράς. Φούχτωνε δυο δράμια σκληρό στραγάλι, ξεγελούσε την πείνα του και ριχνόταν με διαολεμένη όρεξη στο φτιάξιμο της ζωής του. Γιατί ο Ελληνας κάποτε ήτανε φιλότιμος, όσο και αν προσπαθούν κάποιοι γραφικοί να γκρεμίσουν τους μύθους του για να κατευνάσουν τα προοδευτικά τους ανταριάσματα. Γιατί ο Ελληνας κάποτε ήτανε τίμιος και αξιοπρεπής. Μα πάνω απ’όλα λεύτερος, μην επιτρέποντας σε δραχμούφαντα περδικοπάνια να κρύβουν απ΄ τα μάτια του τις πραγματικές χαρές μιας σύντομης, εξ ορισμού, ζωής .Γιατί ο Ελληνας κάποτε ήτανε γλεντζές, όσο και αν κάποιες ξενέρωτες φλωράντζες τσιρίζουν συνεχώς μες στα αυτιά μας για τον αλητήριο Έλληνα που γλεντοκοπά την ωρα που ο κακομούτσουνος Γερμαναράς , των νταχάου και των λουκάνικων Φρανκφούρτης, δουλεύει στα εργοστάσια σαν το σκυλί. Αυτό δεν αγγίζει καθόλου την παλαβιάρα μου ψυχή. Γιατί ζω δεν σημαίνει μονάχα μανατζάρω πολυεθνικές εταιρίες, κερδίζω το βραβείο του εργάτη ή υπαλλήλου της χρονιάς και περιμένω λίγες μέρες τον χρόνο για να αποδράσω από τα ασφυκτικά εργασιακά μου πλαίσια και να μεθοκοπήσω μέχρι αηδίας στα στενά των Κυκλάδων. Ζώ σημαίνει επίσης κολοβαράω, ψευτοφιλοσοφώ με την παρέα μου, αράζω στην ταβέρνα δίπλα στο κύμα και χαζολογώ, γυρνάω ατάραχος το καλαμάκι μες στο φραπόγαλο και κοζάρω αμα μου την καπνίσει και την γκόμενα απέναντι.
Ηρθαν όμως τα μεταπολιτευτικά λαμόγια και του έμαθαν πως όλα αυτά δεν αξίζουν δεκάρα τσακιστή. Ποια εργατικότητα μωρέ; Γίνε συνδικαλιστής και θα ζήσεις πλουσιοπάροχα. Ποια αξιοκρατία μωρέ; Γράψου στους κομματικούς καταλόγους και θα φροντίσουμε εμείς για την ανέλιξή σου. Ποιο φιλότιμο μωρέ; Πάρε μια αργομισθία και σκάσε. Ποια ικανότητα και ποια αξία; Πές μου το κόμμα σου να σου πώ πώς θα ζήσεις. Ποια αλληλεγγύη και ποια κοινωνική ευθύνη; Μην μου πειράζετε την χοληστερίνη και το μπάρμπεκιου στο εξοχικό. Και όλα αυτά ενδεδυμένα τον εντυπωσιακό μανδύα του ευρωπαίου πολίτη.
Επιτέλους ας σταματήσουμε, με τις ηλίθιες γενικεύσεις και τους εύκολους χαρακτηρισμούς. Αρκετά πια με την κακοφορμισμένη θεωρία του κακού Ελληνα πολίτη και του εργατικού Γερμαναρά-Βορειοευρωπαίου . Αρκετά με την γελοία θεωρία του Οβελίξ, που θέλει τον Ευρωπαίο να έχει πέσει απο μικρός στο καζάνι με το μαγικό φίλτρο της εντιμότητας, της συνέπειας και της υπευθύνοτητας Απλά οι εκεί φλεγματικοί Δριύδιδες φρόντιζαν όλα αυτά τα χρόνια – απο το αιματοκύλισμα εις διπλούν της οικουμενόπολης μας και εντεύθεν- να ψηφίζουν νόμους και να τους εφαρμόζουν, ενώ οι εδώ καρικατούρες τους, ψήφιζαν και ψηφίζουν νόμους για να μπορούν να αναιρούν απλά τις συνέπειες των προηγούμενων, φροντίζοντας ταυτόχρονα και να μην εφαρμόζουν κανέναν.
Σιγά, λοιπόν, μην ντραπώ να δηλώσω Ελληνας και να βροντοφωνάξω παρών στις εξελίξεις που κάποιοι αργυρώνητοι φαντασιώνονται πως «υφαίνουν» ερήμην μου. Σιγά μην σκύψω το κεφάλι επειδή κάποιες χιλιάδες συμπατριωτών μου πούλησαν την ψυχή τους στον κομματικό διάολο και βούλιαξαν το ελληνικό δημόσιο με τις αργομισθίες τους και επειδή κάποια ανίκανα λαμόγια καταχράστηκαν το δημόσιο χρήμα. Θα τους πετάξω και τους μεν και τους δε στον Καιάδα της καταισχύνης και θα προχωρήσω. Γειά σου αθάνατε Ελληνα. Περήφανε, χαδιάρη και αιώνιε έφηβε. Προχώρα εσύ και άσε τις «μοιρολογίστρες» να σε κλαίνε στα αξιοθρήνητα «σαλόνια» τους. Που να καταλάβουν οι άσχετοι ότι εσύ δεν πέθανες ακόμα. Πλάκα τους σκαρώνεις μέσα στο σάβανο σου...
ΥΓ. Αυτοκριτική σημαίνει αυτό που λέει και η λέξη. Κριτικάρω σιωπηλά τον εαυτό μου και αλλάζω. Δημόσια κριτική σημαίνει αυτό που λέει και η λέξη. Κριτικάρω τα συγκεκριμένα κακώς κείμενα της δημόσιας ζωής και τους συγκεκριμένους υπάιτιους και ζητώ φωναχτά την αλλαγή τους. Το να γενικεύεις και να απαξιώνεις έναν ολόκληρο λαό, φτιαγμένο από τόσα «μέταλλα», όσα και τα μέλη του δεν είναι ούτε αυτοκριτική, ούτε δημόσια κριτική, αλλά απλά κακοήθεια...
